بند یکصد و هشتم : زمزمه کردن ادعیه و مناجات هنگام راه رفتن

ليس لاحد ان يحرّک لسانه امام النّاس اذ يمشی فی الطّرق و الاسواق بل ينبغی لمن اراد الذّکر ان يذکر فی مقام بنی لذکر اللّه او فی بيته هذا اقرب بالخلوص و التّقوی کذلک اشرقت شمس الحکم من افق البيان طوبی للعاملين *

To none is it permitted to mutter sacred verses before the public gaze as he walketh in the street or marketplace; nay rather, if he wish to magnify the Lord, it behoveth him to do so in such places as have been erected for this purpose, or in his own home. This is more in keeping with sincerity and godliness. Thus hath the sun of Our commandment shone forth above the horizon of Our utterance. Blessed, then, be those who do Our bidding.
هیچکس اجازه ندارد که لبها را حرکت بدهد در هنگامی که در راه ها و بازارها قدم میزند، بلکه سزاوار است که در محلی که برای ذکر الهی بنا شده است (مشرق الاذکار) و یا در خانه خود ذکر بکند و این به خلوص تقوای نزدیک تر است. این طور تابید خورشید حکم از افق بیان، خوشا به حال عمل کنندگان.

اين آيه مبارکه اشاره است به عادت بعضی از روحانيّون و رهبران اديان گذشته که از روی ريا و تظاهر و برای ايجاد محبوبيت در بين پيروان خود هنگام راه رفتن در کوچه و بازار به زمزمه ادعيه و مناجات می‌پردازند و قصدشان آن است که به زهد و تقوی شهرت يابند. حضرت بهاءاللّه اين گونه عادات را تحريم نموده و تأکيد فرموده‌اند که آنچه عنداللّه اهميت دارد همانا خضوع و خشوع و خلوص و تقوی است.