در اواخر قرن نوزدهم میلادی، نظام آموزش رایج در ایران شکلی سنتی داشت و عموماً متون مذهبی و ادبی در مکتب‌خانه‌ها تدریس می‌شد.
در آن زمان بهائیان ایران با مطالعۀ آثار حضرت بهاءالله، در پی یافتن راه‌هایی برای اجرای اصول بهائی در زمینۀ تعلیم و تربیت برآمدند. آنان گامی تازه در آموزش و پرورش کودکان برداشتند و مدارسی تاسیس کردند که در آنها مطالعۀ علوم و هنرهای مدرن در مرکز توجه بود. آنها همچنین بر اساس تعالیم بهائی می‌کوشیدند تا تربیت اخلاقی را به نحو مناسب در این مدارس عملی سازند.
اعتقادات بهائی، تعلیم و تربیت را حق اساسی همگان می‌دانند. بر همین اساس مدارس بهائی اگر چه توسط بهائیان تأسیس می‌شد، به روی همگان باز بود و در آنها دانش‌آموزانی با پیشینه‌ها و عقاید گوناگون اَعم از بهائی، مسلمان، زرتشتی، یهودی، مسیحی و … در کنار یکدیگر به تحصیل می‌پرداختند.
بر اساس مستندات موجود، به نظر می‌رسد نخستین کوشش‌ها برای تأسیس یک مدرسۀ بهائی در روستایی به نام ماهفروزک در مازندران و در اوایل دهۀ 1260ه.ش. (1880 میلادی) صورت گرفته است. مُلای روستا که هنگام تحصیل در بابل، بهائی شده بود به همراه همسرش در پی اجرای تعالیم حضرت بهاءالله، یک مدرسۀ پسرانه و دخترانه تأسیس کردند. به تدریج در سایر روستاها و شهرها نیز کوشش‌های مشابه‌ای صورت گرفت.
تأسیس مدارس مدرن، افکار سنت‌گرا را در مقابل اندیشه‌های تجددگرا قرار می‌داد و به تدریج گروه‌های حامی یا مخالف خود را در اجتماع پیدا کرد. مدارس دخترانه در این میان واکنش‌های شدیدتری را بر انگیختند و بعضی از علماء فتوا دادند که تأسیس مدارس دخترانه مغایر اصول اسلام است. تنها بعد از سال 1288 ه.ش. (1909 میلادی) و شکست مخالفان مشروطیت بود که افتتاح مدارس دخترانۀ عمومی امکان‌پذیر شد.
goo.gl/j2YFUE
در وب‌سایت ” بهائیان ایران” می توانید دربارۀ مدارس بهائی بیشتر بخوانید: goo.gl/ViFb2Y
توضیح عکس: یک مدرسۀ دخترانه در روستای سیسان (در آذربایجان شرقی)، حدود سال 1310 هجری شمسی
وب سایت بهائیان ایران
@bahaisofiran_official