یکی از مفاهیم محوری در تعالیم بهائی این است که تهذیب شخصیّت باطنی فرد و خدمت به نوع انسان ، جنبه‌های تفکیک‌ناپذیری از زندگی هستند.
حضرت شوقی افندی در نامه‌ای که از طرف ایشان مرقوم شده، می‌فرمایند:
«نمی‌توانیم قلب انسان را از محیط اطراف او جدا سازیم و بگوییم که هر زمان یکی از آنها اصلاح گردد همه چیز اصلاح خواهد شد. انسان در رابطه‌ای ارگانیک با عالم است. حیات باطنی‌اش بر محیط او تأثیر می‌گذارد و خود فی نفسه عمیقاً متأثر از آن است. هر یک از آنها بر دیگری تأثیر می‌گذارد و هر تغییر دائمی در حیات انسان نتیجۀ این تأثیر و تأثّر متقابل است.» (ترجمه به مضمون)
از این زاویه است که بهائیان عملکرد هدف دو‌جانبه‌ای را که در زندگی‌شان نقش اساسی دارد، درک می‌کنند:
از یک سو پرداختن به رشد روحانی و فکری خود و از سوی دیگر مشارکت در تحوّل اجتماع.
این هدف دو جانبه به شکل‌دهی اقدامات بهائیان در تمامی زمینه‌ها کمک می‌کند. برای مثال، نه تنها انتظار می‌رود که افراد در زندگی شخصی خود به دعا و تأمّل پردازند، بلکه برای سرشار ساختن محیط اطراف خود از روح نیایش نیز تلاش کنند. از آنها خواسته شده است نه تنها دانش خود را در مورد امر بهائی عمیق کنند، بلکه تعالیم حضرت بهاءالله را با دیگران نیز به اشتراک بگذارند و به آنها توصیه شده نه تنها در زندگی شخصی خود در مقابل خواسته‌های نفس‌شان مقاومت نمایند بلکه همچنین با شهامت و تواضع و فروتنی، برای تغییر گرایش‌ها در فرهنگی که ارضای نفس را ارج می‌نهد و بنیان‌های همبستگی را سست می‌کند، کوشش نمایند.
آوای دوست(https://t.me/DostanehAva)