دو کلمهٔ « بها » و « بهاء » دارای دو معنای متفاوت هستند اوّلی به معنای « قیمت و ارزش » است و دوّمی به معنای: « زیبایی ، نیکویی، روشنی ، درخشندگی، فر، شکوه، فره » است.
حال در زبان فارسی می‌توان از پسوند « ی » استفاده کرد.
مثل: جنگ = جنگی که معنای جنگاور و جنگجو به خود می‌گیرد و به جنگ نسبت داده می‌شود.
به همین ترتیب مثال برای « بها »: بهای –» بهایی که برای کتاب پرداختم مناسب بود.
حال اگر بخواهیم مطلبی را به مفهوم دیانت و آیین بهائی ربط بدهیم اینگونه می‌شود: « دیدگاه‌های دیانت بهائی » و نمی‌توان نوشت: « دیدگاه های دیانت بهایی » زیرا « بهاء » به « ء » (همزه) ختم می‌شود.
در این رابطه با به کار بردن املای غلط کلمه، ارزش عددی کلمه در محاسبهٔ ابجد هم متفاوت می‌شود و اشتباه.
زیرا ارزش عددی « بها » برابر با ۲+۵+۱ = ۸ است در صورتی که « بهاء » ارزش عددیش برابر است با: ۲+۵+۱+۱ = ۹ ( ارزش عددی ء برابر با الف است که برابر با عدد ۱ است).
بنا بر این واژهٔ « بهایی » در رابطه با نسبت دادن به دیانت بهائی کاملاً اشتباه است.
طلوعی دیگر(Tlgrm.in/tolouidigar)