اگرچه در امر بهائی بیان “عاشروا مع الأدیان کلّها بالرّوح و الرّیحان” عزّ نزول یافته، امّا “از معاشرت اشرار دست و دل هر دو بردار” نیز گوشزد ابرار گشته است. لهذا از هیکل اطهر حضرت عبدالبهاء سؤال شد که معاشرت با اشخاص بدعمل چه حکمی دارد. فرمودند:
“آن نیز دو قسم است: قسمی ضرّش به خود صاحب عمل راجع است و متعدّی نیست.
البتّه باید به حکمت، شخص بدعمل را آگاه و تربیت نمود؛ مریض است باید او را شفا داد. امّا قسمی است که ضرّش به دیگران می‌رسد و معاشرت با چنان شخص سبب سوء اخلاق می‌شود.
در این صورت حشر با آن نفوس جائز نه مگر برای کسانی که بر منع و تربیت قادر و غالب باشند و حتّی‌الامکان سبب تعدیل اخلاق و تحسین اطوار گردند والّا حفظ هیأت اجتماعیّه از مضرّات اعمال اینگونه اشخاص راجع به مراکز عدل و داد است. این است که در الواح جمال مبارک هم حکم معاشرت با ادیان و وحدت عالم انسان است و هم منع الفت با اشرار و لزوم احتراز از اهل نفی و انکار.”
(بدایع‌الآثار، ج1، ص65-66)
طلوعی دیگر(Tlgrm.in/tolouidigar)