حضرت عبدالبهاء می‌فرمایند:
“در ارض سرّ روزی به تکّیه‌گاه اهل طریقت، از اهل سنّت، اتّفاقاً گذر افتاد. ملاحظه گردید که جمعی محزون و دلخون، گریان و سوزان، به مرثیه حضرت سیّدالشّهداء علیه السّلام پرداخته‌اند و فریاد برآرند: «اولدم که ایندیلر سَنی قربان، یا حسین». گفتم، سبحان‌الله این چه سرّ عجیب است. با وجود آن این قوم سال‌های سال کوشیدند تا محبّت خاندان اموی را در قلوب خویش ثابت و راسخ نمایند، هرچه زور زدند نشد. عاقبت خود ناله و حنین فریاد بر شهادت حضرت سیّدالشّهداء بر آرند. ملاحظه کن که خداوند مهربان چگونه حامی مظلومان است که الآن سلالۀ جنود امویان، که در ارض طفّ ظلم و طغیان نمودند، در نهایت نفرت و برائت لعنت بر آن قوم می‌نمایند. این است معنی «و انّ جندنا لهم الغالبون.» باری، ای یار مهربان، در حلقۀ مظلومان داخل شو تا هر ذلّتی عزّت ابدیّه گردد و هر زحمتی رحمت کبری شود. فقر غنا گردد و درد صفا بخشد و نیستی جوهر هستی گردد و شهادت حیات ملکوت ابهی شود.”
(منتخباتی از مکاتیب، ج 6، فقره 433)
کانال تلگرام مفاهیم (https://t.me/someconcepts)