«الله ابهی»
«اتلوا آيات اللّه فی کلّ صباح و مسآء»
«نیکوست حال کسی که در لیالی و ایام به آیاتش انس گیرد و قرائت نماید»
پیام آسمانی ج ۱- ص۸۶
«آیات الهی» جلد ۱ (متن، خوانش، توضیحات)
شهر البهاء ٢١ مارس
حقّ شاهد و مظاهر اسماء و صفاتش گواه که مقصود از ارتفاع ندا و کلمهٔ عليا آنکه از کوثر بيان آذان امکان از قصص کاذبه مطهّر شود و مستعد گردد از برای اصغای کلمهٔ طيّبهٔ مبارکهٔ عليا که از خزانهٔ علم فاطر سماء و خالق اسماء ظاهر گشته طوبی للمنصفين.
حضرت بهاءالله
معانی لغات:
عُلْيا = (مُؤنَّث اَعْلی و خلافِ سُفْلی)- اَعْلی – اَشْرَف – فوق همه.
کلمۀ عُلیا = مقصود کلام الهی است که از طرف مظاهر الهی بیان میشود.
كَوْثَر = نام چشمه يا نهريست در بهشت. در مقامی كنايه از آيات الهيّه است كه سبب حياتِ ابدی ميگردد.
آذان = گوش‌ها.
اِمْكان = عالم وجود، عالم جسمانی. عالم شُهُود، عالم مُلک، اين دنيا.
آذان امکان = مقصود گوش مردمان است که در این دنیا هستند (استعاره است مانند: گوش فلک کر شد و غیره).
قِصَص = حكايت‌ها، داستان‌ها (مفرد: قِصَّة).
كاذِبَة = مُؤنَّث كاذب، به معنای دروغ.
مُطَهَّر = تطهير شده، پاک و پاكيزه.
مُستَعِـدّ = آماده شونده، آماده و مهيّا، ايضاً در فارسی به معنای با استعـداد و با قابليت مصطلح است.
اِصْغاء = گوش دادن، گوش فرا دادن.
طَيِّبه = مؤنث طیّب است به معانی پاک و پاكيزه، لذيذ، خوب، حلال، خوشبو.
فاطِر = شكافنده، خلق كننده، آفريدگار.
فاطِرُ السَّماء = از القاب الهی است ولی در اینجا منظور شارع شريعت الهي است.
طوبی لِلمنصفین = خوشا بحال آنانی که با عـدل رفتار میکنند.
«آیات الهی» جلد ۲ (متن، خوانش، توضیحات)
شهر البهاء ٢١ مارس
قسم به خدا که هرگز ايّامی خوشتر از اين ايّام و فضلی اکبر از اين فضل در ابداع ظاهر نشده و نخواهد شد و تا وقت باقی خود را از رضوان باقی ذی‌الجلال و از گلشن جمال ذی‌الجمال محروم نداريد و از سحاب جود و غمام فضل مأيوس و ممنوع نشويد. و اين معلوم است که هميشه خير و صلاح و سَداد احباب الهی را اين عبد منظور و ملحوظ داشته به قسمی که ملاحظه ايشان را از انفس ايشان به خودشان بيشتر نموده و کفی باللّه شهيداً. و بر شما واضح است که چه مقدار از بلايای سرّ و عَلَن که بر اين عبد ريخته و همه را تحمّل نموده که شايد هياکل مرده از هبوب ارياح اللّه زنده شوند و از نسيم صبح الهی از نوم سر برآرند.
حضرت بهاءالله
معانی لغات:
اِبداع = عالم کَون و هستی، جهان آفرینش.
رضوان = بهشت و باغ بهشت، (به معنای رضا و پسند و قبول نیز میباشد).
ذی الجلال = ذوالجلال به معنای دارای جلال و بزرگی است و مقصود خداوند است.
ذی الجمال = ذوالجمال یعنی دارای زیبائی و نیکوئی (از اسامی خداوند است).
سَحاب = ابر.
جود = کرم و بخشش.
غَمام = ابر.
سَداد = استقامت، صواب و هـدایت.
اَنفُس = مردم و کسان.
کفی بالله شهیداً = گواهی خداوند به این (گفتۀ من) کفایت میکند.
عَلَن = آشکارا و هویدا. (در بسیاری از آثار ادبی دو کلمۀ سِر و عَلَن با هم میآید که پنهان و آشکار معنی میدهـد).
هُبوب = وزیدن، وزش.
اریاح = جمع ریح است به معنای بادها.
نَوم = خواب، خوابیدن یا بخواب رفتن (معنای مردن و ساکت شدن هم میدهـد).
«آیات الهی» جلد ۲ (متن، خوانش، توضیحات)
شهر البهاء ٢٢ مارس
قل يا مَعشرَ العلماء، اُنظروا ثمّ اذکُروا ما انزَله الرّحمن فی الفرقان: «اِذا وَقَعَتِ الواقعةُ لَيسَ لِوقعتِها کاذبة»، بگو امروز واقعه مذکوره واقع شد و ساعت و اشراط آن مشهود، «يومَ تُبلَی السَّرائر» امروز است و «يومَ تَمُرُّ الجبال» امروز، صيحه مرتفع و ارض متحرّک و مهتزّ و نور از افق مکلّم طور مُشرق و لائح و صرير قلم از اعلی مقام عالم مرتفع. از حقّ بترسيد، اوست منتقم حقيقی. اين است نبأ اعظم و امر عظيم، مقامش را بفهميد و در آنچه ظاهر شده انصاف دهيد قد اشرَقَتِ الارضُ بنور ربّها و نوّرت البلاد به نور موجدها. جهد نمائيد تا وقت باقی و امر ظاهر خود را محروم منمائيد.
حضرت بهاءالله
معانی لغات:
مضمون آیه = بگو ای گروه علماء، بنگرید و سپس بیاد بیاورید آنچه را که خداوند رحمن در قرآن نازل کرده است: «زمانیکه واقعه به وقوع می پیوندد دروغی در حادث شدن آن نیست». (مقصود از واقعه در اینجا اشاره به ظهور جمال مبارک است ).
اَشراط = علامت‌ها، پیمان‌ها.
یَومَ تُبلَی السّرائر = روزی است که اریکه‌ها (تخت‌ها) سرنگون می‌گردند.
یَومَ تَمُرُّ الجبال = روزی که کوه‌ها به حرکت در می‌آیند.
صَیحه = صدای دمیدن در صُور در روز قیامت، به صدای بلند ندا کردن.
مُهتزّ = متحرّک، از شدّت سُرور به حرکت درآمدن (بسیار شاد).
نور از افق مکلم طور مُشرق و لائح = نور اشاره به وجود خود جمال مبارک است که از کوه سینا (در ارض اقـدس) آشکار و واضح و روشن است.
صَریر قلم اَعلی = صریر یعنی صداییکه موقع نوشتن از قلم شنیده میشود (اشاره به بیانات و کلام الهی است که از فم مظهر ظهور بلند است).
منتقِم = انتقام گیرنده و مجازات دهنده (از اسامی خداوند است). نبأ اعظم، اصطلاح قرآنی است که بعضی مفسّرین آنرا به ظهور موعود و بعضی به قیامت تعبیر کرده‌اند).
مضمون آیه آخر = به درستی که زمین روشن شد بنور پروردگارش و روشن شد شهرها به نور آفریدگارش.
لینک سایت «ریاض اللغات»
http://www.golgasht.org/fa
لینک کتاب آیات الهی در «کتابخانه مراجع و آثار بهائی»
https://reference.bahai.org/fa/t/b/AI1/ai1-1.html
تهیه معانی و توضیحات لغات با استفاده از نوزده هزار لغت و مراجع مختلف: جناب عنایت الفت
الواح و آثار الهی (https://t.me/Alvah_O_Asare_Elahi)