هواللّه
ای منادی پيمان آنچه كه بجناب ميرزا احمد مرقوم نموده بوديد ملاحظه گرديد از رياض معانی آن نفحه خوشی استشمام شد و از هويّت كلمات مضمون لطيفی استنباط گشت و آن عبوديّت آستان مقدّس است و بذل دل و جان در سبيل جانان طوبی لك ثمّ طوبی لك
مقصود از ذبح و قربانی در كور حضرت خليل مقام فدا بود نه مراد قصّابی و خونريزی اين سرّ فداست و سرّ فدا معانی بيحد و شمار دارد از جمله فراغت از نفس و هوی و جان فشانی در سبيل هدی و انقطاع از ما سوی اللّه و از جمله محويّت و فناء دانه و ظهور در شجر و ثمر بجميع شئون فی الحقيقة آن دانه خود را فدای آن شجره نموده زيرا اگر دانه بحسب ظاهر متلاشی نشود آن شجر و آن شاخ و آن ثمر و آن ورق و آن شكوفه در حيّز وجود تحقّق نيابد و از جمله معنی سرّ فدا اينست كه نقطه حقيقت بجميع شئون و آثار و احكام و افعال در مظاهر كلّی و جزئی ظاهر و مشهود و عيان گردد يعنی نفوس مستفيض از اشراقات او شوند و قلوب مستشرق از انوار او و اين سرّ فدا بحسب مراتب در هر حقيقتی از حقائق مقدّسه و كينونات علويّه و مظاهر اشراقيّه مشهود و واضح گردد كلّ ذبيح هستند و كلّ فدائيان سبيل الهی و كلّ بقربانگاه عشق شتافتند لهذا اسحق و اسمعيل هر دو ذبيحند بلكه جميع بندگان الهی و اين مقامی از مقاماتست كه از لوازم نجوم توحيد است و از اين گذشته در مقام توحيد اسمعيل و اسحق حكم يك وجود دارند عنوان هر يك بر ديگری جائز است و امّا در توراة ذكر اسحق است و همچنين در احاديث حضرت رسول نيز ذكر اسحق هست و ذكر اسمعيل هر دو و اين عبد ذكر اسمعيل را نموده بحسب اصطلاح قوم چون در السن و افواه اهل فرقان ذكر اسمعيل است لهذا باين مناسبت در ضمن بيان احبّای الهی را هر يك كه باسمعيل موسومند باين مقام اعزّ اعلی دلالت كرد و عليكم التحيّة و الثناء
ع ع
مکاتیب حضرت عبدالبهاء – ج۲، ص ۳۲۸