حضرت عبدالبهاء می فرمایند:
«… مقصود از ذبح و قربانی در کور حضرت خلیل مقام فدا بود نه مراد قصابی و خونریزی. این سرّ فداست و سرّ فدا معانی بیحد و شمار دارد از جمله فراغت از نفس و هوی و جان فشانی در سبیل هدی و انقطاع از ماسوی الله و از جمله محویّت و فناء دانه و ظهور در شجر و ثمر بجمیع شئون. فی الحقیقة آن دانه خود را فدای آن شجره نموده زیرا اگر دانه بحسب ظاهر متلاشی نشود آن شجر و آن شاخ و آن ثمر و آن ورق و آن شکوفه در حیّز وجود تحقّق نیابد و از جمله معنی سرّ فدا اینست که نقطه حقیقت بجمیع شئون و آثار و احکام و افعال در مظاهر کلّی و جزئی ظاهر و مشهود و عیان گردد….. کل ذبیح هستند و کل فدائیان سبیل الهی و کل به قربانگاه شتافتند لهذا اسحق و اسمعیل هر دو ذبیحند بلکه جمیع بندگان الهی و این مقامی از مقاماتست که از لوازم نجوم توحید است و از این گذشته در مقام توحید، اسمعیل و اسحق حکم یک وجود دارند عنوان هریک بر دیگری جائز است و اما در توراة ذکر اسحق است و همچنین در احادیث حضرت رسول نیز ذکر اسحق است و ذکر اسمعیل هر دو. این عبد ذکر اسمعیل را نموده بحسب اصطلاح قوم چون در السن و افواه اهل فرقان ذکر اسمعیل است لهذا به این مناسبت در ضمن بیان احبای الهی را هر یک که به اسمعیل موسومند به این مقام اعز اعلی دلالت کرد و علیکم التحیة و الثناء».
مکاتیب حضرت عبدالبهاء
جلد ۲ صفحات ۳۲۸ و ۳۲۹
کانال تلگرام نیایش (https://telegram.me/niaayesh)