حضرت بهاءالله می فرمایند:
“ای اهلِ عالَم، بعد از کشفِ حجاب، جمعی به آيات مُتَمَسِّک، آيات نازل نموديم و برخی به بيّنات مُتَشَبِّث، آن را اظهار داشتيم و حزبی به احکام متوجّه، شطری اعظم از آن ظاهر فرموديم. آنچه خواستند مجریٰ شد و هر چه گفتند به اِصغاء فائز. مقصود از جميعِ آنچه ظاهر شد آنکه گوشها مستعد شود از برای يک کلمهٔ عُليا و آن این است: يا مَلَا الْاَرْض لا تَجْعَلوُا ديٖنَ الله سَبَباً لِلْبَغْضاء. و اگر اين کلمه در عالَم محلّ اخذ نمايد کلّ خود را فارغ و مُستريح مشاهده نمايند. بگو لَعَمرُ الله مذهبِ الهی و دينش از برای اتّحاد و اتّفاق آمده نه از برای اختلاف و نفاق.”
آیات الهی – جلد اول صفحه ۳۶۹
توضیحات جناب آرام پیرامون این بیان مبارک حضرت بهاءالله:
شاید منظور جمال مبارک در این بیان مبارک این باشد که امر الهی در این دور به شأنی ظاهر شده که هر کس قادر باشد که هرگونه مسیری را در وصول به حق مایل است و در توان و استعداد و علاقه اش هست، بپیماید. بدین معنی که نباید تفاوت سلیقه ها در انتخاب مسیر و طریق، موجب اختلاف و جدایی گردد. هر کس طریقی با ذائقهٔ روحانیش سازگار است و اصل و هدف نهایی، وصول انسان به کمالات روحانی و نیز اتحاد و اتفاق است، و تفاوت راه و علاقه و سلیقه نباید موجب اختلاف گردد.
ظهور دین به جهت ظهور اتحاد و اتفاق است تا از این طریق، پیمودن مسیر کمالات روحانی میسر و مهیا گردد زیرا در اتحاد و اتفاق است که هر کس طریق کمال را به هر شکلی که دنبال نماید به هدف خواهد رسید. زیرا همه مساعد و مشوّق و پشتیبان او خواهند بود. اما در زمان اختلاف، هیچکس از هیچ طریقی چنان که باید و شاید به مقصد نخواهد رسید چرا که همه، نقش سدّ و مانع برای یکدیگر خواهند بود.
دین وسیلهٔ کمال است و بندگان نباید به خیال دینداری موجب توقف یکدیگر در مسیر کمال گردند و ناقض هدف و مقصد اصلی دین باشند. طرق کمال بی نهایت است پس باید نظر را به اصل و مقصد نمود و اجازه داد که هر کس از هر طریقی که با روح او سازگارتر است مسیر کمال خود را بپیماید و به هر کسی در هر مسیری که هست مساعدت نمود تا از همان طریقی که متناسب با ذوق و سلیقه و استعداد اوست به هدف واصل گردد.