حضرت عبدالبهاء در پاسخ به سؤال جواني كه از بخت پرسيده بود چنين فرمودند:
“بخت در عرف ديانت بهائي همان تأييد است و تأييد همواره متتابع است انقطاع و انفكاك ندارد، منحصر به بعضي دون بعضي نيست، استعداد وصول تاييد را بايد فراهم نمود، باران عنايت و رحمت الهي هميشه مي بارد اگر در نقطه اي تعطيل و تعويق افتاد در نقاط ديگر فيض خود را مي بخشد، سحاب عنايت الهي فيض به عموم مي بخشد و خصوصيات نمي شناسد، منتهي اين است كه هر كس تخمي بيفشاند و يا نهالي بنشاند او مشمول عنايت است او خوشبخت است و الا محروم است آقتاب، فيض ابدي است سرمدي است، مخصوص كسي نيست احباي الهي بايد بكوشند تا مشمول عنايت الهي گردند.
بدبختي وجود خارجي ندارد بدبختي محروميت از فيض الهي است، ظلمت فقدان نور است ظلمت وجود خارجي ندارد ظلمت را با يد به نور عرفان منهدر نمود، مثلا طوفان فيض عمومي است، مقدمه هواي لطيف است از لوازم طبيعت است وجودش لازم است ، اگر تصادف با كشتي نمود و كشتي مقاومت نتوانست اين نه از بدبختي است، طوفان محض غرق كشتي نيامده بود بلكه سير طبيعي خود را انجام مي داد بلكه هر قدر كشتي قوي و محكم باشد بهتر مقاومت مي نمايد، امتحانات در طبيعت به همين منوال است.
پس خوشبختي فيض الهي است و بدبختي تصادفي است از فقدان آن. الحمدالله شما همه خوشبخت هستيد چه سعادتي بالاتر از عرفان الهي چه سعادتي بالاتر از محبت الله كه همه فيوضات الهي در ظل آن است.”
خاطرات9ساله ص 534…
آوای دوست(https://t.me/DostanehAva)