هر یک از یاران را این اشتیاق در دل و جان هست که به نحوی با ملکوت ارتباطی برقرار کنند و اسرار خداوند را دریابند و البتّه آن را غیر ممکن دانند و به حبل صبر و اصطبار متشبّث شوند……چه زمانی بهتر از این لحظات روحانی:
«هوالابهی»
ای گوش پرهوش شنوا اگر خواهی که خروش سروش شنوی، یک سر سیم را در مرکز صدور نصب نما و سر دیگر را به ملکوت ابهی و رفرف اعلی متّصل نما تا پیاپی فیض دمادم رسد و راز و اسرار حضرت بی نیاز جلوه گر گردد؛ محرم لاهوت شوی و مؤیَّد به الهامات حیّ قیّوم لایموت؛ کاشف اسرار شوی و هاتف ابرار؛ گهی ربطی بین لاهوت و ناسوت دهی و واسطۀ بین مکان و لامکان گردی؛کثیف صِرف را مستفیض از لطیف بحت نمائی و ثقیل گران را مستفید از خفیف آسمان کنی؛ جسم مرده را در روح عالم جان دهی و جهان تاریک را رشک انوار آسمان نمائی. سبحان الله این چه موهبت است که از حضرت احدیت در این کور اعظم شده و چه عنایت است که از جمال قدم به مظاهر محبّت شده که چنین قوّۀ قدسیّه در حیّز حصول است. حرارت معانی قلم و مداد و اصابع و فؤاد کلّ را مضمحل نموده؛ دیگر چگونه توان دست نگاه داشت و خط را مرتّب و منظّم نگاشت. و البهآء علیک ع ع
مكاتيب حضرت عبدالبها – جلد ٤: صفحه ۳۳
طلوع کرمل(https://t.me/Tolo_E_Carmel)