برگرفته از وب‌سایت “بهائیان ایران”
▪️اصل هماهنگی علم و دین به این معناست که این دو نظام دانش به شیوه‌ای مکمل عمل می‌کنند. دین، نظام فرعی علم نیست و علم هم زیرمجموعه‌ای از دین نیست.
▪️ یعنی، این باور که هر آن‌چه که امروزه دین دربارۀ حقایق و پدیده‌های روحانی شرح می‌دهد در آینده توسط علم توضیح داده خواهد شد مورد قبول نیست و از اهمیت دین می‌کاهد.
▪️ از سوی دیگر این تصور که چون دین از وحی الهی سرچشمه می‌گیرد و خداوند علیم است، بنابراین دین همۀ حقایق علمی را در برمی‌گیرد و با مطالعۀ متون دینی می‌توان به طرز کار جهان مادی پی برد و قوانین آن را کشف کرد نیز صحیح نیست و به انکار ارزش علم می‌انجامد.
▪️ هیچ یک از علم و دین دیگری را به طور کامل در برنمی‌گیرد و البته کاملاً مجزا از یکدیگر هم نیستند. نظریه‌های علمی و متون دینی از دو زبان متمایز اما مکمل بهره می‌گیرند که هر دو برای فهم واقعیت ضروری هستند.
▪️ علم و دین هر دو بر جنبه‌های یک واقعیت واحد نور می‌تابانند؛ واقعیتی که هم ابعاد معنوی و هم اصول و قوانینی را در ارتباط با بعُد مادی در بر دارد.
▪️ علم، درک ما از عالم طبیعت و عملکرد ما در این عرصه را جهت می‌بخشد. دین درک ما از وحی الهی و عملکرد مطابق با آن را جهت می‌بخشد.
▪️ علم و دین را می‌توان به دو ستون تشبیه کرد که خیمۀ درک ما از واقعیت با تکیه بر آن‌ها برپا است. اگر فقط یکی از این ستون‌ها در جای خود قرار داشته باشد، دید ما در درون خیمه محدود می‌شود و قسمت زیادی از واقعیت از نگاه ما پنهان می‌ماند.
وب سایت بهائیان ایران(https://t.me/bahaisofiran_official)