دو منبع دانش، یعنی علم و دین، پیشرفت مدنیت را میسّر می‌سازد. آنها توأمان ما را به کسب معرفت نسبت به خودمان، محیطمان، قوا و هدفمان قادر می‌سازند.
حضرت عبدالهاء توضیح می‌دهند که علم کاشف اسرار عالم است؛ ” حاکم بر طبیعت و اسرار آن” و عاملی است که نوع بشر به وسیلۀ آن کشف عالم عنصری نماید. به قوۀ آن ، مسائل مادی و اجتماعی حل شود، شالوده و بنیانِ کلِّ پیشرفت و ترقیِ فردی و ملّی است. بهائیان باید در زمینه‌هایی که برای عالم انسانی مفید باشد و در اصلاح عالم مؤثّر باشد، به کسب دانش و مهارتها پردازند.
در عین حال، در آثار بهائی آمده است که منشأ علم و معرفت تعالیم الهی است. کلام الهی” حکمت عمومی، معرفت کامل و حقیقت سرمدی” است. ادراک نسبت به ماهیت روحانی نوع انسان و مفاهیم ضمنی آن برای ترقّی شخصی و جمعی توسط دین تأمین می‌گردد. حضرت بهاءالله به افراد توصیه می‌فرمایند که خود را در بحر آثار ایشان مستغرق سازند، بر اسرار آن وقوف یابند و لئالی حکمت را که در اعماق آن مکنون است کشف کنند. ایشان توضیح می‌فرمایند که منافعی که عاید هر شخصی می‌شود با اشتیاق او به جستجو و مساعی مبذوله‌اش ارتباط و نسبت مستقیم دارد.
در این خصوص لازم است که بین آثار الهیه و باورهای دینی، بین دیانت حقیقی و روایات و سنن مذهبی، و بین علم حقیقی و مادّی‌گری مغرضانه تفاوت قائل شویم.
برگرفته از کتاب “خلق تفکر جدید” اثر پاول لمپل
در این رابطه می توانید در وبسایت بهائیان ایران بیشتر مطالعه فرمایید.
https://www.bahaisofiran.org/what-bahais-believe/a-new-conception-of-religion/religion-and-science
کانال تلگرام وب سایت بهائیان ایران (https://t.me/bahaisofiran_official)