قد حرّم عليکم تقبيل الايادی فی الکتاب هذا ما نهيتم عنه من لدن ربّکم العزيز الحکّام * ليس لاحد ان يستغفر عند احد توبوا الی اللّه تلقآء انفسکم انّه لهو الغافر المعطی العزيز التّوّاب *
The kissing of hands hath been forbidden in the Book. This practice is prohibited by God, the Lord of glory and command. To none is it permitted to seek absolution from another soul; let repentance be between yourselves and God. He, verily, is the Pardoner, the Bounteous, the Gracious, the One Who absolveth the repentant.
حرام شده است بر شما بوسیدن دستها در این کتاب. این نهی از طرف پروردگار عزیز و حکم کننده است. جایز نیست برای هیچکس اینکه طلب آمرزش بکند از دیگری (اشاره به تعلیم مسیحیان که میروند نزد کشیش و توبه میکنند) همه ی شما شخصاً پیش خود به خدا توجه کنید و از او طلب آمرزش نمائید. خداوند است که آمرزگار و بخشنده و عزیز و توبه پذیر است.
همچنین میفرمایند: ” اِنَّ الَّذِي قَصَدَالْغَاَيَةَ‌الْقُصْوَی وَالْحُضُوْرَ تِلْقَاءَ وَجْهِ مَالِکِ الْوَرَی لَهُ اَنْ يَتَّبِعَ مَا اَمَرَهُ الْقَلَمُ الْاَعْلَی مِنْ لَدُنْ عَزِيْزٍ عَلِيْمٍ . اِنَّهُ يَمْنَعَکُمْ عَنِ الْاِنْحِنَاءِ وَ الْاِنْطِرَاحِ عَلَی قَدَمِي وَاَقْدَامِ غَيْرِي هَذَا مَا نَزَّلْنَاهُ فِي الْکِتَابِ مِنْ لَدُنْ عَلِيْمٍ حَکِيْمٍ … لَاتُقَبِّلُوْا الْاَيَادِي وَ لَا تَنْحَنُوْا حِيْنَ الْوُرُوْدِ اِنَّهُ يَأمُرُکُمْ بِالْمَعْرُوْفِ وَ هُوَ الْآمِرُ الْمُجِيْبُ . لَيْسَ لِاَحَدٍ اَنْ يَتَذلَّلَ عِنْدَ نَفْسٍ هَذَا حُکْمُ اللّهِ اِذِ اسْتَوَی عَلَی الْعَرْشِ بِسُلْطَانٍ مُبِيْنٍ … قَدْ حُرِّمَ عَلَيْکُمُ التَّقْبِيْلُ وَ السُّجُوْدُ وَ الْاِنْطِرَاحُ وَ الْاِنْحِنَاءُ کَذَلِکَ صَرَّفْنَا الْآيَاتِ وَ اَنْزَلْنَاهَا فَضْلاً مِنْ عِنْدَنَا وَ اَنَا الْفَضَّالُ الْقَدِيْمُ . اِنَّ السُّجُوْدَ يَنْبَغِی لِمَنْ لَا يُعْرَفُ وَ لَا يُرَی وَ الَّذِي يُرَی اِنَّهُ مِمَّنْ شَهِدَ لَهُ الْکِتَابُ الْمُبِيْنُ . لَيْسَ لِاَحَدٍ اَنْ يَسْجُدَ وَ الَّذِي سَجَدَ لَهُ اَنْ يَرْجِعَ وَ يَتُوْبَ اِلَی اللّهِ اِنَّهُ لَهُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيْمُ . قَدْ ثَبَتَ بِالْبُرْهَانِ بِاَنَّ السِّجْدَةَ لَمْ تَکُنْ اِلّا لِحَضْرَةِ الْغَيْبِ اعْرِفُوْا يَا اَهْلَ الْاَرْضِ وَ لَا تَکُوْنُوْا مِنَ الْمُعْرِضِيْنَ ” (ص ٢-٨١ ج ٢ آثار قلم اعلی )
حضرت ولىّ امراللّه در بيان سابقه و کيفيّت اين حرمت در توقيعی که حسب الامر مبارک صادر گرديده می‌‌فرمايند: ما از اقرار به قصور و معاصی چنانکه کاتوليک‌‌ها نزد کشيش معمول می‌‌دارند و يا از اعتراف به گناهان در ملأ عام چنانکه در بعضی از فرقه‌‌های مذهبی مرسوم است ممنوعيم، امّا اگر بخواهيم نزد شخصی خطائی را که مرتکب شده‌ايم به طيب خاطر اعتراف و يا به بعضی از عيوب اخلاقی خويش اذعان کنيم و از او طلب عفو و پوزش نمائيم کاملاً مختاريم.