بند هفتاد و ششم : حکم نظافت و معطر بودن

و حکم باللّطافة الکبری و تغسيل ما تغبّر من الغبار و کيف الاوساخ المنجمدة و دونها اتّقوا اللّه و کونوا من المطهّرين * و الّذی يری فی کسآئه وسخ انّه لا يصعد دعآئه الی اللّه و يجتنب عنه ملأ عالون * استعملوا مآء الورد ثمّ العطر الخالص هذا ما احبّه اللّه من الاوّل الّذی لا اوّل له ليتضوّع منکم ما اراد ربّکم العزيز الحکيم *

God hath enjoined upon you to observe the utmost cleanliness, to the extent of washing what is soiled with dust, let alone with hardened dirt and similar defilement. Fear Him, and be of those who are pure. Should the garb of anyone be visibly sullied, his prayers shall not ascend to God, and the celestial Concourse will turn away from him. Make use of rose-water, and of pure perfume; this, indeed, is that which God hath loved from the beginning that hath no beginning, in order that there may be diffused from you what your Lord, the Incomparable, the All-Wise, desireth.
حکم کرده است به لطافت کبری و شستن آنچه که آلوده میشود به گرد و غبار یا سایر چیزها تا چه برسد به چرکهایی که روی هم انباشته میشود غیر از این آلودگی ها. از خدا بترسید و باشید از اشخاص پاکیزه. کسی که در لباسش چرکی معلوم باشد، دعایش به طرف خدا بالا نمیرود و اهل عالون (نفوس مجرده مقدسه) از او اجتناب میکنند. به کار ببرید گلاب “ماء الورد” و عطر خالص. از اول لا اول خداوند (مظهر امر) دوست داشته است. پراکنده شدن بوی خوش از شما، را پروردگار عزیز و حکیم اراده کرده است.

” در عالَم وجود از جمله شؤون جسمانی که تعلّق و تأثير در مراتب روحانی دارد نظافت و لطافت و طهارت است .چون بمحلّ پاک وطيّب و طاهر داخل شوی يک نفحه روحانيّتی استشمام نمائی . لهذا دراين کور اعظم اين امر اتمّ اقوم را نهايت تاکيد جمال قدم روحی لاحبّائه الفداء فرمودند “. (ص ٧٨ گنجينه حدود و احکام )