با سپاس از عزیزان تهیه کننده این مجموعه ارزشمند و ارسال و اجازه نشر آن به مناسبت سالگرد تولد حضرت عبدالبهاء – کتابخانه نور
دانلود فایل مجموعه مناجات های حضرت عبدالبهاء
هُو اللّه
إلهی إلهی اِنَّ عبادَکَ الَّذينَ اَيَّدْتَهُمْ بِسُلطانِک و هَدَيْتَهُمْ بِنورِ بُرهانِک و أرَيْتَهُمْ نارَ مَحبّتِکَ المُوقَدةِ فی شَجرةِ عرفانِک قد تَوَجَّهوا اِلَی الوادِی الاَيْمَنِ مِنَ البُقعَةِ المُبارَکَةِ فی سيناءِ معرفتِک رَبِّ اِنَّهُمْ ظماءٌ عِطاشٌ أَرْوِهِمْ مِنَ الغَيْثِ النّازلِ مِن سَحابِ رحمتِک و اِنَّهُم هُيَماءُ فی باديَةِ مِحبَّتِک فَاهْدِهِم اِلیٰ عَتبةِ قُدسِک فی مرکز ِرحمانيّتِک و اجْعَلْ اَبصارَهُم مُنوَّرةً بِمشاهَدَةِ آياتِک و آذانَهُم مُتَلَذَّذةً بِإصغاءِ کَلِماتِک و صُدورَهم مُنشَرِحةً بِمشاهَدةِ جمالِک و قلوبَهُم طَيِّبةً بِفَيضِ معرفتِک اِنَّک انتَ الباذِلُ المُعطِی الفَضّالُ الکريمُ الرّحيمُ العزيزُ الوَدود. ع ع
مجموعه مناجات های حضرت عبدالبهاء،
اعراب شده مجموعه چاپ آلمان
مناجات شماره ۲
مضمون مناجات شماره ۲:
خدای من خدای من. همانا بندگان تو که آنان را به قدرت خود تایید فرمودی و به نور برهانت هدایت نمودی و نار محبت خود را که در شجره عرفان تو افروخته شده به انان نمایاندی، به جانب وادی ایمن تو از بقعه مبارکه در سینای معرفتت توجه نمودند.
پروردگارا اینان مشتاقانی تشنه لب اند از باران نازل از ابر رحمت خویش سیرابشان فرما و سرگشتگان بیابان محبت تواند آنان را به سوی درگاه قدس خود در مرکز رحمانیتت هدایت نما و چشمهایشان را به مشاهده ایات خودت نورانی نما و گوشهای انان را به استماع کلمات خود متلذِّذ گردان و سینه هایشان را به مشاهده جمالت گشاده فرما و قلوبشان را به فیض معرفت خود ، پاکیزه وطیّب نما.
بدرستی که تو بخشنده عطاکننده فضّالِ کریمِ رحیمِ عزیزِ مهربان هستی.
وادی ایمن: مقام و جایگاه ایمان و عرفان
متلذّذ: لذت برنده
بقعه مبارکه: مکان و جایگاه مبارک
فضّال: بسیار بخشنده
هُو اللّه
إلهی إلهی اِنَّ عبدَکَ هٰذَا انْجَذَبَ بِنَفحاتِ الاَزهارِ السّاطعةِ الطِّيبِ مِن حَديقةِ الاَسرارِ و اشْتَعَلَ بِنارِ مَحبّتِکَ بَينَ الاَبرارِ و اطْمَئَنَّ بِاَلطافِکَ المُختَصَّةِ بِالاَخيار رَبِّ اجْعَلْهُ نَشْوانَ مِن رَحيقِ المَعانِی الطّافحِ مِنَ الکَأسِ الطَّهورِ السّارِی الْجاری فی بَواطِنِ اللَّوحِ المَحفوظِ و الرَّقِّ المَنشور رَبِّ اجْعَلْ تأييدَکَ قائِدَهُ و توفيقَکَ رائِدَهُ و لحظاتِ عينِ عنايتِکَ حافظَهُ و جُنْدَ مَلکوتِک حارِسَه حتّیٰ يَفُوقَ الاَقْرانَ و يَروقَ لَهُ کأسُ الْاِحسانِ و ثَبِّتْهُ عَلَی الايمانِ و اجْعَلْ لَهُ قَدَماً راسِخةً و قلباً طافِحاً بِالاطمينان اِنَّک انتَ الکريمُ المَنّان و اِنَّک انتَ الرّحيمُ الرّحمٰن . ع ع
مجموعه مناجات های حضرت عبدالبهاء،
اعراب شده مجموعه چاپ آلمان
مناجات شماره ۶
مضمون مناجات شماره ۶:
خدای من خدای من، بدرستی که این بنده تو بواسطهٔ نفحات منتشره از گلهای پاک حدیقهٔ اسرار، منجذب گشته و به آتش محبت تو بین ابرار، مشتعل شده و به الطاف تو که مختصِّ نیکوکاران است، یقین حاصل نموده.
خدای من، او را از شراب معانی که از کأسِ طهور لبریز شده و در حقایقِ لوح محفوظ و رقِّ منشور جریان یافته، سرمست کن.
ای پروردگار من، تایید خود را پیشوای او و توفیقت را راهنمایش و توجهات عین عنایت خویش را حافظ او و سپاه ملکوتت را نگهبانش قرار ده تا سرآمدِ همتایان گردد و جام احسان بر او صافی و گوارا شود. و اورا بر ایمان، ثابت گردان و به او قدمی راسخ و قلبی سرشار از اطمینان عطا فرما.
همانا تو کریم و منّان و رحیم و بخشنده هستی.
کأس طهور: جام پاکیزه و طیّب
رقّ منشور: نامه مفتوح – لوحِ گشوده و باز شده
ساری: جاری
هُو اللّه
إلهی إلهی تَرَی الْمُخلِصينَ خائِضينَ فی بِحارِ الاشتياقِ مُنجذِبينَ اِلیٰ نَيّرِ الآفاقِ و مُشتعِلينَ بِنارِ المَحَبّةِ فی اَشَدِّ احْتِراقٍ و قد سالَتْ سُيُولُ الدُّموعِ حُبّاً بِجمالِکَ و قامَتْ بِقيامَةِ الآماق رَبِّ اجْعَلِ العارفَ غارِفاً مِن عَينِ التَّسنيمِ و فارغاً مِن غَيرِکَ فی هذَا الْيَومِ المُبين و شارقاً مِن افقِ مَحبّتِک بِنور ٍساطعٍ بديعٍ و بارقاً فی سَحابِ رحمتِکَ يا رَبَّ العالَمين و طارقاً بابَ مَوهِبتِکَ يا مَلاذَ المُقرَّبين اِنَّکَ اَنتَ الکريمُ اِنَّکَ اَنتَ العظيمُ انَّک انتَ الرّحمنُ الرَّحيم . ع ع
مجموعه مناجات های حضرت عبدالبهاء،
اعراب شده مجموعه چاپ آلمان
مناجات شماره ۷
مضمون مناجات شماره 7 :
ای خدای من، بندگان مخلص را مشاهده مینمایی که در دریاهای اشتیاق غوطه ورند و به سوی نیّر آفاق، جذب شده اند و به شدّتِ تمام به آتش عشق شعله ورند. به راستی که سیل اشکها به واسطه حبّ جمال تو جاری گشته و از اشک ها قیامتی به پا شده است.
خدایا، عارف را از چشمه تسنیم بنوشان و از غیر خودت در این روز روشن، بی نیاز و فارغ نما و از افق محبتت با نوری درخشان و بدیع، فروزان کن و او را، ای پروردگار عالمیان، در ابر رحمت خود، منوّر فرما و ای پناه مقرّبان، طارق درگاه موهبت خود بگردان.
به تحقیق که تو کریمی، عظیمی و همانا خداوند بخشنده و رحیم هستی.
تسنیم: نام چشمه ای در بهشت
غارف: کسی که با کف دست آب برمیدارد و مینوشد
طارق: کوبندهٔ در
إلهی إلهی
هؤُلاءِ عبادٌ تَوَجَّهوا اِلیٰ ملکوتِ رحمانيّتِک و تَشَبَّثوا بِذَيْلِ فردانيّتِک وَ انْقَطَعوا عَن دونِک و تَبَرَّؤُا عَن غَيرِک و اَخْلَصوا وُجوهَهُم لِوَجهِکَ الکريمِ و سَلَکوا فِی الْمِنهَجِ القَويم و الصِّراطِ المُستقيمِ و ثَبَتوا عَلَی الميثاق وَ اقْتَبَسوا الاَنوارَ مِن نيّرِ الآفاقِ وَ انْجَذَبوا اِلیٰ کَوکبِ الاِشراقِ و اتَّقَدَتْ فی قلوبِهِم نارُ الاَشواقِ اِلی ملکوتِ قُدسِکَ و لاهوتِ اُنسِکَ وَ انْزَجَروا مِنَ المَلأِ الاَدنیْ و انْجَذَبوا إلَی المَلَأِ الاَعلیٰ شَوقاً اِلَيکَ و تَوَکُّلاً عَليک اَیْ رَبِّ أَنِرْ مِصباحَهُمْ و نَوِّرْ صَباحَهُم و قَدِّرْ نَجاحَهُم و فَلاحَهُم اِنَّکَ انتَ الکريمُ انّکَ انتَ الرّحيم انَّکَ انتَ الفَضّالُ القديم. ع ع
مجموعه مناجات های حضرت عبدالبهاء
اعراب شده مجموعه چاپ آلمان
مناجات شماره ۸
مضمون مناجات شماره ۸:
خدای من، اینان بندگان تواند که به ملکوت رحمانیت تو توجه نمودند و به دامان فردانیت تو چنگ زدند و از دونِ تو بریدند و از غیر تو دوری جستند و رویهایشان را به خاطر وجه کریم تو خالص نمودند و در طریق مُحکم و راه مستقیم تو سالک شدند و از نیّر افاق تو اقتباسِ انوار، نمودند و به سوی کوکبِ نورانی جذب شدند و در قلوبشان، آتش اشتیاق به ملکوت قدس تو و لاهوت اُنسَت، شعله ور شد و به شوق وصال تو و با توکل بر تو از عالم پَست امتناع ورزیدند و شیفته ملأ اعلي شدند.
پروردگارا مِصباح آنان را نورانی و صُبحشان را منوّر گردان و رستگاری و فلاح برایشان مقدّر نما. به راستی که تو بسیار بخشنده و قدیم هستی. ع ع
کوکب: ستاره
مِصباح: چراغ
هُو اللّه
إلهی إلهی قَد اَنشَئْتَ بِقدرتِک خَلْقاًجديداً وخَلَقْتَ و بَرَئْتَ و اَحْدَثْتَ کَوراً سَديداً و خَلَقتَ السَّماءَ و زَيَّنْتَها بِمَصابيحِ الهُدیٰ و مَهَّدْتَ اَرضاً بَيضاءَ و بُقعَةً مُبارکَةً نَوراءَ و طَرَّزْتَها بِحدائقَ غَلْباءَ و مَوَّجْتَ البِحارَ و اَجْرَيْتَ الاَنهارَ و اَمطَرتَ السَّحابَ و اَنَّقْتَ الرِّياضَ و اَنبَتْتَ العَصْفَ و الرَّيحانَ فَبَدَّدْتَ مِن کُلِّ فاکِهَةٍ زَوجانِ و اَرسَلْتَ الرِّياحَ مُبَشِّراتِ بِرَحمتِکَ الکُبریٰ و اَشرَقْتَ الأرضَ بِنورِ مَوهبتِکَ العُظمیٰ و حَشَرْتَ الخَلقَ الجديدَ فی هذَا العصرِ المجيدِ و تَجَلَّيْتَ عَلَيهِم بِاَنوارِ فَيضِکَ الأبَديِّ الإشراقُ و هَدَيْتَهُم اِلیٰ مِنهَجِ الوِفاقِ حَتّیٰ يَتنَوَّر َ بِهِمِ الآفاقُ فی يَومِ الميثاقِ رَبِّ اشْدُدْ اُزورَهُمْ و قَوِّ ظُهورَهُم و کَمِّلْ سُرورَهُم و تَمِّمْ نُورَهُم وَ اشْرَحْ صُدورَهُم بِتَوفيقاتِکَ الصَّمَدانيّةِ حَتّیٰ يَکونوا نُجوماً نورانيّةً فِی الآفاقِ الظُّلمانيّةِ اِنَّکَ اَنتَ القويُّ المقتدرُ العزيزُ الکريمُ و اِنَّکَ انتَ الرَّحمنُ الرَّحيم. ع ع
مضمون مناجات شماره ۱۳:
او خداست
ای خدای من، ای خدای من، با قدرت خود خلقی جدید را ایجاد نمودی و کوری استوار خلق نمودی و آفریدی و احداث کردی و آن را به باغهای سرسبز و خرّم زینت بخشیدی و دریاها را به موج اوردی و نهرها را جاری نمودی و ابرها را باراندی و باغها را زیبا کردی و برگ و گل را رویاندی. پس از هر میوه ای یک جفت ظاهر شد و بادها را فرستادی که به رحمت کبرایت بشارت دهند و زمین را به نور موهبت عُظمایت نورانی کردی و خلق جدیدی را در این عصر باشکوه گرد آوردی و بر ایشان جلوه کردی با انوار بخششت که تابش آن جاودانه است و آنها را به راه سازگاری هدایت کردی تا به ایشان، جهان در روز عهد و میثاق نورانی شود.
ای پروردگار من، کمرهایشان را محکم کن و پشتشان را قوی کن و شادی شان را تکمیل فرما و نورشان را کامل کن و سینه‌هایشان را با توفیقات پاینده ات گشایش ده. تا ستارگانی نورانی در جهان تاریک باشند.
به راستی که تو قوی و مقتدر و عزیز و کریمی و به راستی که تو بخشاینده مهربانی. ع ع
کورا سدیدا: دوران راستی و درستی
هُوَ قَيّومُ السَّمٰواتِ و الأرضِ اَسئَلُکَ يا مَنْ بِنَفحَةٍ مِن نَفَحاتِ قُدسِکَ تَجَدَّدَتْ قَمايِصُ هَياکِلِ الوجودِ وَ اهْتَزَّتْ و رَبَتْ حقائقُ المُمْکِنَةُ المُکَوَّنَةُ بِإنشائِکَ و اَنْبَتَتْ مِن رَياحينِ ذِکرِکَ و عرفانِکَ بِأنْ تُؤَيِّدَ عبدَکَ الّذی سَرُعَ اِلی ظِلِّ ظَليلِ فردانيّتِکَ عَلی ذِکرِ تقديسِکَ فی ملکوتِک ثُمَّ اشْمُلْهُ فی کُلِّ الأحوالِ بِلَحَظاتِ اَعيُنِ رحمانيّتِک و احْفَظْهُ عَنِ الشَّدائدِ فی تَحتِ اَجنِحَةِ حِفظِکَ و کِلائَتِک اِنَّک اَنتَ المقتدرُ الحافظُ القيّوم. ع ع
مجموعه مناجاتهای حضرت عبدالبهاء
چاپ آلمان مناجات شماره ۱۴
مضمون مناجات شماره 14 :
هو قیوم السموات و الارض …
او پایندهٔ آسمانها و زمین است.
از تو تقاضا میکنم ای کسی که به بوی خوشی از بوهای خوش پاکِ تو، پیراهن های هیکل های وجود، جدید گشت و حقایق ممکنهء هستی یافته، به آفرینش تو، به جنبش در آمد و رشد کرد و از گلهای یاد و شناسایی تو رویید.
اینکه موفق کنی، بنده ات را که به پناه سایه یکتایی تو، بر ذکر تقدیست در ملکوت تو شتافت. سپس او را در همه احوال به نگاههای رحمانیت خود مشمول گردان و او را از سختی ها در پناه بالهای حفظ و حمایت خود محفوظ دار.
به راستی که تو توانا و حفظ کننده و پاینده ای. ع ع
هُو اللّه
اَلحَمدُ لِلّهِ الَّذی کَشَفَ الظَّلامَ وَ مَحَی الغَمامَ و کَشَفَ لحِجابَ وَ اَزالَ النِّقابَ فَلاحَتْ اَنوارُهُ وَ شاعَتْ آثارُهُ وَ ظَهَرَتْ اَسْرارُهُ وَ فاضَتْ سَحائِبُهُ فَحَمَلَتْ اَرضُ الوُجودِ بِفَيْضِهِ و سَيْبِهِ و طَيِّبِ صَيِّبِهِ وَ اهتَزَّتْ وَ رَبَتْ وَ اَنْبَتَتْ رَياحينُ العِرفانِ وَ سَنابِلُ َخُضْرِ الايقانِ وَ تَعَطَّرتِ الآفاقُ بِنَفَحاتِ قُدسِهِ العابِقةِ عَلَی الجِهاتِ وَالتَّحِيَّةُ وَ البَهاءُ و الثَّناءُ وَ الصَّلاةُ عَلَی الحَقائِقِ الرَّحمانِيَّة وَ الشَّقائقِ الرَّبّانِيَّةِ الَّتی نَمَتْ و نَبَتَتْ مِن ذلِکَ الفَيضِ العَظيم وَ السَّيلِ الَّذِی انْحَدَرَ کَالبَحرِ المُتلاطِمِ المُتَدافِقِ بِالْمَوْجِ الکَريم وَ التَّيّارِ المُرتَفِعِ اِليَ الأَوْجِ الرَّفيعِ إِلهی إِلهی لکَ الحَمْدُ بِما اَوْقَدْتَ نارَ مَحَبَّتِکَ الرَّبّانِيَّةِ فی قُطبِ الأمکانِ فِی الشَّجَرَةِ المُبارَکَةِ الَّتی لاَشرقِيَّةٌ و لا غَربِيَّةٌ و تَسَعَّرَتْ وَ تَلَظَّتْ و َ الْتَهَبَتْ حَتّی بَلَغَ لَهيبُها اِلَی الملأِ الاَعلی وَ بِذلِکَ اقْتَبَسُوا الَحقائِقُ النُّورانِيَّةُ مِن نارِ الهُدیٰ و قالوا إِنَّنا آنَسْنا مِنْ جانِبِ الطّورِ ناراً إِلهی إِلهی زِدْ کُلَّ يَومٍ فی لَهِيْبِها وَ اَجيْجِها حَتّیٰ يُحَرِّکَ الْاَکوانَ زَفيرُها أَيْ رَبِّ اَضرِمْ نارَ مَحَبَّتِکَ فِی القُلُوبِ وَ انْفُخْ رُوحَ مَعرِفَتِکَ فی النُّفُوسِ وَ اشْرَحْ بِآياتِ تَوْحيدِکَ الْصُّدُورَ وَ أَحْیِ مَنْ فِی القُبُورِ وَ نَبِّهْ أَصحابَ الغُرورِ وَ عَمِّمِ السُّرورَ وَ الحُبُورَ وَ اَنْزِلِ الماءَ الطَّهُورَ وَ اَدِرْ کَأساً مِزاجُها کافُورٌ فی مَحفِلِ التَّجَلِّی وَ الظُّهورِ اِنّکَ اَنتَ اَلمُعطِی الباذِلُ الغَفُورُ وَ إِنَّکَ اَنتَ الرَّحمنُ الرَّحيم.
ع ع
مضمون مناجات شماره ۱۵:
اوست خدا
سپاس، خداوندی را که تاریکی ها را کنار زد و ابر را از میان برد و پرده را کنار زد و نقاب را ازبین برد. پس انوار او درخشید و آثار او منتشر شد و اسرارش ظاهر گردید و ابرهایش بارید.
پس زمین وجود به فیض او و باران او و پاکی ابر بارنده اش بارور شد و به جنبش در آمد و رشد کرد و گلهای عرفان و خوشه های خرمن ایقان رویید. و جهان از نفحات قدسش که بر اطراف می وزد معطر شد و درود و شکوه و ستایش و نیایش بر حقائق رحمانی و شقایق ربّانی باد که از این فیض عظیم، رشد کرد و رویید و از این سیلی که جاری شد مانند دریای متلاطم موّاج با موج بزرگ و موج مرتفع (بلند شده) به اوج بلند.
ای خدای من، ای خدای من، شکر تو را که آتش محبت ربانی خود را در مرکز عالم، در درخت مبارکی که نه شرقی است و نه غربی، برافروختی. و شعله ور شد و زبانه کشید و سوخت تا اینکه شعله اش به افق اعلی رسید و بواسطه آن حقایق نورانی از آتش هدایت، آتش گرفتند و گفتند براستی که ما از طرف طور، آتشی دیدیم.
ای خدای من، ای خدای من، هر روز شعله و زبانه اش را زیاد کن تا جهان ها را صدای آتشِ آن به حرکت در آورد.
ای پروردگار من، آتش محبتت را در قلوب برافروز و روح معرفتت را در نفوس بدم و سینه ها را به آیات توحیدت شاد کن و کسانی را که در قبورند، زنده کن و مغروران را هوشیار کن و سرور و شادی را گسترش بده (همگانی نما) و آب پاک را نازل کن و جامی را به دور آور که با کافور در محفل تجلّی و ظهور، آمیخته شده است.
به راستی که تو دهنده و بخشنده و آمرزنده ای. و به درستی که تو بخشاینده و مهربانی.
ع ع