تحولات عمیق و وسیع سده گذشته، جوامع انسانی را به مرحله بحرانی رسانده. در این مرحله بحرانی هر یک از ما وظیفه داریم که به آشفتگی‌های زندگی فردی و اجتماعی عصر خود توجه نموده و با دیدی آزاد از تعصبات قضاوت کنیم که آیا مسیر فعلی می‌تواند انسان را به آینده‌ای مطلوب که در آن امنیت و آسایش برای همه فراهم باشد هدایت کند؟
یکی از برجسته ترین جنبه های جامعۀ جهانی بهائی، روش امیدوارانه و در عین حال عملی اعضای آن در مواجهه با آینده است.
هموطنان بهایی ما همچون دیگر هموطنان در نظام جمهوری اسلامی مورد ظلم قرار گرفته اند، اما بی تردید ظلمی که به این هموطنان شده و می شود به راستی قابل مقایسه با هیچ چیز دیگری نیست، زیرا صرف وجود و حضورشان و نه کوشش ها و مبارزاتشان نظام را به تقابل با آنها وامی دارد.
از دوران اندیشمندان یونانی تا زمان حال مسئله جبر و اختیار به عنوان یکی از بحث‌های مشکل فلسفی همواره مورد توجه بوده و مؤثر در علوم اخلاقی، الهیات، متافیزیک و روانشناسی گردیده است. سؤال در این بوده که آیا انسان دارای آزادی و قدرت انتخاب در مسیر افکار و اعمال خویش است و اگر چنین است تا چه حد و یا اراده و اعمالش صرفاً نتیجه اجتناب ناپذیر عوامل خارجی و حوادث گذشته می‌باشد و او در کنترل زندگی خویش نقشی ندارد و یا مشیت الهی بر زندگی انسان حاکم است.
نظری بر اوضاع جهان بیافکنید، دیده‌ها را تار و قلوب را پر ملال می‌یابید، جهانی را می‌بینید که بیگانگی‌ها آن را فرا گرفته و بر همه روابط بشری مستولی شده و سبب فروپاشیدن ارزش‌های عالی انسانی گشته است و این بیگانگی‌ها انسان‌ها را از همدیگر دور ساخته و آنها را در معرض واکنشهایی که حاکی از تعصبات جنسی، نژادی و مذهبی هستند قرار داده است.
در ایام قدیم در شهر طهران خانواده ای بهایی زندگی میکردند . پدر خانواده که از مومنین و مبلغین معروف آن زمان بود درگذشت و پسرش بنام سید حسن که در آن موقع دوازده ساله بود با مادر مومن و فداکارش تنها ماند و دایی او هم که مبلغ معروف و دانشمندی بود به آنها کمک میکرد . سید حسن که به مکتب رفته بود و خواندن و نوشتن میدانست بعد از فوت پدر مشغول بکار شد .
بارها به مسلمانانی بر خورده ام که از بهاییان “اثبات” حقانیت دیانت بهایی را جویا می شوند. خوب است که به چند نکته در این مورد توجه کنیم
فضل الهی شامل شد که به زیارت دوستانی که همگی از تضییقات و گرفتاری‌های موجود در ایران نصیب و قسمتی برده بودند نائل شویم. در آن جمع از هر دری سخن به میان آمد تا آنکه یکی از دوستان به یاد احباء ستمدیده ایران این مناجات را از حضرت عبدالبهاء تلاوت فرمود.
