حضرت عبدالبهاء مثل اعلای دیانت بهائی
ای خدای پر عطای ذوالمنن
هُواللّه
سفری تاریخی و تاریخ ساز
در فاصلۀ سالهای 1913-1911 میلادی، برای اولین بار یک ایرانی و یک شرقی، نه به عنوان یک مصرف کنندۀ مبهوتِ فرهنگِ غرب، بلکه به عنوان حامل فرهنگ آزادی و صلح و اتّحاد از شرق به غرب سفر میکند و با این سفر، به یکباره، تمامی منطق سرکوبگر اروپامدار و غربمدار را در هم میشکند.
رسالۀ مدنیه – حضرت عبدالبهاء
بیت العدل اعظم در پیام 5 آذر 1382 اشاره میکنند:
رسالۀ مدنیه حضرت عبدالبهاء خطاب به ایرانیان
«تعریف تازهای از تجدد وتدین »
حضرت عبدالبهاء در سال 1254 هجری شمسی (1875 میلادی)، به خواست و ارادۀ حضرت بهاءالله و با مهر و عشقی بیپایان، رسالۀ مَدنیه را خطاب به سران و مردم ایران، وطنی که از دوران کودکی به دلیل تبعید از آن دور مانده بودند، به رشتۀ تحریر درآوردند.
اساس دین نیز تجدید یابد
حضرت عبدالبهاء
« در این قرن نورانی ، جمیع امور تجدید شده ، علوم تجدّد یافته ، فنون جدید پیدا شده ، صنایع جدید ظاهرگشته ، افکارجدیده جلوه نموده ، اکتشافات جدیده پدید شده ، اختراعات جدیده به میان آمده . فی الحقیقه عالم وجود ، عالم جدید گشته لهذا باید اساس دین نیز تجدید یابد …
مجموعه ادعیه و مناجات های حضرت عبدالبهاء
مناجات های نازله از قلم حضرت عبدالبهاء غنای لفظ ، تنوع و علو معانی ، آراستگی و زیبائی و در عین حال خوش آهنگی و موزونی در نثر را به حد کمال می رساند و در بسیاری موارد از مرز کلام ساده فراتر رفته و چون نقاش ماهر تصویر سازی می کند و چون اصحاب موسیقی ، نثر را به حد شعر آهنگ می بخشد. کلام آن سلیس است و به دل می نشیند و شور می انگیزد.
رساله سیاسیه حضرت عبدالبهاء
رساله سیاسیه که در سال 1310 هجری قمری، 1893 میلادی به قلم عبدالبها نوشته شد، رساله موجزی است که از زبان فشرده و پُر اُفت و خیزی برخوردار است؛ عبارات در هم تنیده اند و امر، بر ایجاز و گُزیده نگاری است.
رسالهٔ مدنیّه حضرت عبدالبهاء
رسالهٔ مدنیّه یکی از آثار اوّلیّهٔ عبدالبهاء مبیّن آثار دین بهائی میباشد. عبدالبهاء این رساله را به امر حضرت بهاءالله مینویسد و از ذکر نام خود به عنوان صاحب این اثر چشم میپوشد.
خطابات عبدالبهاء
حضرت عبدالبهاء پس از آنکه مدّت شصت سال در نفی بلد و سرگونی و زندان چه در معیّت پدر بزرگوارشان حضرت بهاءالله و چه پس از صعود ایشان، بسر میبردند عاقبت با سقوط امپراطوری عثمانی، آزادی خود را باز یافتند و از آنجا که بهائیان اروپائی و آمریکائی به دفعات زیاد از ایشان تقاضای سفر به آن ممالک را نموده بودند