بند دویست و بیست و هفت

O friend! It behooveth us not to waive the injunction of God, but rather acquiesce and submit to that which He hath ordained as His divine Testimony. This verse is too weighty and pregnant an utterance for this afflicted soul to demonstrate and expound. God speaketh the truth and leadeth the way. He, verily, is supreme over all His people; He is the Mighty, the Beneficent.

“ای رفيق، بايد از امر الهی نگذريم و به آنچه حجّت خود قرار فرموده راضی شويم و سر بنهيم. خلاصه، حجّت و برهان اين آيه مُنزله اعظم از آن است که اين عليل تواند اقامه دليل نمايد واللّهُ يَقولُ الحَقَّ وَهُوَ يَهدِی السَّبيلَ وهُوَ القاهِرُ فَوقَ عِبادِهِ و هُوَ العَزيزُ الجَميلُ.”

واللّهُ يَقولُ الحَقَّ وَهُوَ يَهدِی السَّبيلَ وهُوَ القاهِرُ فَوقَ عِبادِهِ و هُوَ العَزيزُ الجَميلُ.
خداوند حقیقت را میفرماید و راه را هم نشان میدهد و او غالب است بر بندگانش و او عزیز و جمیل است.