بند سی و چهارم

In another sense, by these terms is intended the divines of the former Dispensation, who live in the days of the subsequent Revelations, and who hold the reins of religion in their grasp.

If these divines be illumined by the light of the latter Revelation, they will be acceptable unto God, and will shine with a light everlasting. Otherwise, they will be declared as darkened, even though to outward seeming they be leaders of men, inasmuch as belief and unbelief, guidance and error, felicity and misery, light and darkness, are all dependent upon the sanction of Him Who is the Daystar of Truth. Whosoever among the divines of every age receiveth, in the Day of Reckoning, the testimony of faith from the Source of true knowledge, he verily becometh the recipient of learning, of divine favor, and of the light of true understanding. Otherwise, he is branded as guilty of folly, denial, blasphemy, and oppression.

“و در مقام ديگر مقصود از شمس و قمر و نجوم، علمای ظهور قبلند که در زمان ظهور بعد موجودند و زمام دين مردم در دست ايشان است. و اگر در ظهور شمس اُخری به ضيای او منوّر گشتند لهذا مقبول و منير و روشن خواهند بود و الّا حکم ظلمت در حقّ آنها جاری است اگر چه به ظاهر هادی باشند زيرا که جميع اين مراتب از کفر و ايمان و هدايت و ضلالت و سعادت و شقاوت و نور و ظلمت منوط به تصديق آن شمس معنوی الهی است. بر هر نفسی از علماء حکم ايمان از مبدأ عرفان در يوم تغابن و احسان جاری شد حکم علم و رضا و نور و ايمان درباره او صادق است و الّا حکم جهل و نفی و کفر و ظلم در حقّ او جريان يابد. ”
شمس اُخرا: یعنی خورشید و شمس حقیقت بعد. حضرت بهالله میفرمایند: آیا در حین اشراق شمس لایق است نفسی سوال نماید که چگونه میشود نور انجُم اخذ شود؟ و حال آنکه ملاحظه مینماید نور آفتاب، روشنی او را معدوم نموده و بلکه در این مقام، نجوم، طالِب ظلمتِ لیل اند و از نور نهار (روز)، مُعرِض. چه که قدر و ضیاء نجوم، در لیل مشهود است. از تجلی نیر یوم، معدوم و مفقود میگردند.” (مائده ی آسمانی، جلد ۷ صفحه ۸)
تغابن، نام یکی از سوره های قران است که به معنای یکدیگر را در زیان افکندن و به زیان یکدیگر را فریفتن و گاهی تجرید نموده بمعنی زیانکاری و زیان زده شدن و چون زیانکاری را افسوس لازم است مجازاً بمعنی افسوس خوانند.
يوم تغابن و احسان: قیامت منظور است که زیانکاران افسوس خواهند خورد و به نیکوکاران احسان میشود.

یکی دیگر از معانی شمس و قمر :
علمای ظهور قبلند که در زمان ظهور بعد موجودند و زمام دين مردم در دست ايشان است. و اگر در ظهور شمس اُخری به ضيای او منوّر گشتند لهذا مقبول و منير و روشن خواهند بود و الّا حکم ظلمت در حقّ آنها جاری است. و اطلاق شمس بر آن علماء به مناسبت علوّ و شهرت و معروفيّت است.