يا معشر الرّوم نسمع بينکم صوت البوم ء اخذکم سکر الهوی ام کنتم من الغافلين * يا ايّتها النّقطة الواقعة فی شاطئ البحرين قد استقرّ عليک کرسيّ الظّلم و اشتعلت فيک نار البغضآء علی شأن ناح بها الملأ الاعلی و الّذين يطوفون حول کرسيّ رفيع * نری فيک البريّة و تنوح البنات و الارامل و ما فيک من القبآئل کذلک ينبّئک العليم الخبير * الجاهل يحکم علی العاقل و الظّلام يفتخر علی النّور و انّک فی غرور مبين * اغرّتک زينتک الظّاهرة سوف تفنی و ربّ البريّة و تنوح البنات و الارامل و ما فيک من القبآئل کذلک ينبّئک العليم الخبير *
O people of Constantinople! Lo, from your midst We hear the baleful hooting of the owl. Hath the drunkenness of passion laid hold upon you, or is it that ye are sunk in heedlessness? O Spot that art situate on the shores of the two seas! The throne of tyranny hath, verily, been established upon thee, and the flame of hatred hath been kindled within thy bosom, in such wise that the Concourse on high and they who circle around the Exalted Throne have wailed and lamented. We behold in thee the foolish ruling over the wise, and darkness vaunting itself against the light. Thou art indeed filled with manifest pride. Hath thine outward splendour made thee vainglorious? By Him Who is the Lord of mankind! It shall soon perish, and thy daughters and thy widows and all the kindreds that dwell within thee shall lament. Thus informeth thee the All-Knowing, the All-Wise.
ای اهالی روم (منظور جمال مبارک اهالی عثمانی است که ترکیه امروز باشد) ما در بین شما صدای جغد را شنیدیم. مستی هوای نفس بر شما قالب شده است و شما از غافلین هستید. ای شهری که قرار داری میان دو دریا (منظور استامبول است که در بین دریای سیاه و دریاره مرمره است) تخت ظلم در تو استقرار دارد و مشتعل شده است آتش بغضا، به طوری که گریه ی ملا اعلی و کسانی که در اطراف تخت رفیع آن در حال طواف هستند بلند شده است. نادانان حکم میکنند به عقلا، و ظلمات و تاریکی افتخار میکنند بر روشنایی و تو در غرور مُبین به سر میبری. آیا مغرور زینت ظاهره ی تو شده است؟ در تو دختران و بیوه ها و مردان بی زن و جمیع قبائلی که در تو هستند به نوحه خواهند افتاد ، اینطور خبر میدهد خداوند علیم و خبیر.
حضرت عبدالبهاء میفرمایند که مقصود از بوم در این آیه ی مبارکه، سلطان عبدالحمید است که بعد از سلطان عبدالعزیز به خلافت رسید. (اشراق خاوری تقریرات کتاب مسطاب اقدس صفحه ۲۱۳)