بسم ربّنا العليّ الاعلی
الباب المَذکُورُ فی بَيانِ اَنَّ العباد لَن يَصِلُوا إلی شاطِئِ بَحرِ العِرفانِ إلّا بِالانقِطاعِ الصِّرفِ عَن کُلِّ مَن فِی السَّمواتِ و الاَرضِ. قَدِّسُوا اَنفُسَکُم يا اَهلَ الاَرضِ لَعَلَّ تَصِلُنَّ إلی المقامِ الَّذی قَدَّر اللّهُ لَکُم و تَدخُلُنَّ فی سُرادقٍ جَعَلهُ اللّهُ فی سَماء البَيانِ مَرفوعاً.
IN THE NAME OF OUR LORD, THE EXALTED, THE MOST HIGH.
No man shall attain the shores of the ocean of true understanding except he be detached from all that is in heaven and on earth. Sanctify your souls, O ye peoples of the world, that haply ye may attain that station which God hath destined for you and enter thus the tabernacle which, according to the dispensations of Providence, hath been raised in the firmament of the Bayán.
به نام خداوند ما که عالی ترین و بلندمرتبه است. بابی که ذکر شد در بیان این مطلب است که بندگان واصل به دریای شناخت نمیشوند جز با انقطاع صرف از آنچه در آسمان و زمین است. ای مردم اهل زمین، پاک کنید نفس خود را، تا شاید به مکانی که خداوند برای شما مقرر کرده است برسید و داخل شوید در خیمه ی بزرگی (سرادق) که مشیت الهی در آسمان بیان بلند داشته است (مرفوع کرده است)
من فی السموات: اهل آسمانها: نفوس مقدسه، شامل مظاهر مقدسه قبل، ائمه، اولیای الهی و نیز ارواح شهداء و مومنین برجسته. حضرت اعلی میفرمایند: ” ایاک ایاک ان تحتجب بالواحد البیانیه (منظور از واحد بیان، خود حضرت اعلی و هجده تن از حروف حی است) و واحد بیانیه، به منزله ی ائمه ی قبل اند. چنانچه خود حضرت در بیان فارسی میفرماید: بلکه جسد این حروف به مقام روح ائمه ی قبلند. مع ذلک میفرمایند به این حروف، از آن شمس حقیقت (حضرت بهالله) محتجب نمانید” (مائده آسمانی جلد هفت، صفحه ۲۱۳)
سماء البیان: آسمان کلمات الهیه، دیانت بیان، که در آن زمان حضرت بهالله یکی از پیروان آن شناخته میشدند.
إلّا بِالانقِطاعِ الصِّرفِ
حضرت بهالله میفرمایند: سوال از انقطاع شده بود. معلوم آن جناب بوده که مقصود از انقطاع، انقطاع نفس از ما سوی الله است یعنی ارتقاء به مقامی جوید که هیچ شیء از اشیاء در آنچه ما بین سموات و ارض مشهود است، او را از حق منع ننماید یعنی حب شیء و اشتغال به آن او را از حب الهی و اشتغال به ذکر او محجوب ننماید… باری مقصود از انقطاع، اسراف و تلف اموال نبوده و نخواهد بود بلکه توجه الی الله و توسل به او بوده و این رتبه، به هر قسم حاصل شود و از هر شیء ظاهر و مشهود گردد، اوست انقطاع و مبداء و منتهای آن” (مائده آسمانی ج ۴ص ۲۶)