بند یکصد و هفتاد و دوم : خطاب به علما و اراده خداوندی

انّا ما اردنا فی الملک الّا ظهور اللّه و سلطانه و کفی باللّه عليّ شهيداً * انّا ما اردنا فی الملکوت الّا علوّ امراللّه و ثنآئه و کفی باللّه عليّ وکيلاً * انّا ما اردنا فی الجبروت الّا ذکر اللّه و ما نزّل من عنده و کفی باللّه معيناً *

We, of a certainty, have had no purpose in this earthly realm save to make God manifest and to reveal His sovereignty; sufficient unto Me is God for a witness. We, of a certainty, have had no intent in the celestial Kingdom but to exalt His Cause and glorify His praise; sufficient unto Me is God for a protector. We, of a certainty, have had no desire in the Dominion on high except to extol God and what hath been sent down by Him; sufficient unto Me is God for a helper.
ما اراده ای در این عالم ملک نداریم الا اینکه خدا و سلطان او را آشکار کند ، قسم به خدا که شاهد است. در ملکوت ما اراده ای نداریم، مگر اینکه امر خدا را اعتلا بخشیم و ثنای الهی را منتشر کنیم کافی است همین، خداوند وکیل و شاهد من است. ما در جبروت اراده ای نداریم، مگر اینکه ذکر خدا و آنچه نازل شده است را بیان کنیم. وخداوند بس است که معین و یاور من باشد.