بند یکصد و هفتادم : خطاب به علما

اذکروا الکريم اذ دعوناه الی اللّه انّه استکبر بما اتّبع هواه بعد اذ ارسلنا اليه ما قرّت به عين البرهان فی الامکان و تمّت حجّة اللّه علی من فی السّموات و الارضين * انّا امرناه بالاقبال فضلاً من الغنيّ المتعال انّه ولّی مدبراً الی ان اخذته زبانية العذاب عدلاً من اللّه انّا کنّا شاهدين *

Call ye to mind Karím, and how, when We summoned him unto God, he waxed disdainful, prompted by his own desires; yet We had sent him that which was a solace to the eye of proof in the world of being and the fulfilment of God’s testimony to all the denizens of earth and heaven. As a token of the grace of Him Who is the All-Possessing, the Most High, We bade him embrace the Truth. But he turned away until, as an act of justice from God, angels of wrath laid hold upon him. Unto this We truly were a witness.
بیاد بیاورید کریم را، وقتی که ما به خدا دعوتش کردیم او استکبار کرد زیرا از هوای نفس تبعیت کرد ، پس از آنکه ارسال کردیم برای او جرعه ای از آیاتی که چشم برهان در عالم امکان بود و حجت خداوند بر جمیع اهل زمین و آسمان تمام شد. ما امر کردیم او را که مومن شود (اقبال کند) و این بصرف فضل بود از سوی خداوند بی نیاز و متعال، ولی او اعتنا نکرد و شعله ی عذاب از روی عدل برای او فرستاده شد و ما شاهد اعمال او بودیم.

“اذكروا الكريم”
حاجی محمّد کريم خان کرمانی (حدود ١٨١٠ تا ١٨٧٣ ميلادی) بعد از فوت سيّد کاظم رشتی که وصىّ و جانشين شيخ احمد احسائی بود خود را رهبر شيخيّه می‌دانست و به ترويج تعاليم شيخ احمد می‌پرداخت. عقايدی که ابراز می‌داشت بين هواداران و مخالفانش هر دو سبب گفتگو و مجادله می‌شد.