بند یکصد و پنجاه و چهارم : منع رفتن بر بالای منبر

قد منعتم عن الارتقآء الی المنابر من اراد ان يتلو عليکم ايات ربّه فليقعد علی الکرسيّ الموضوع علی السّرير و يذکر اللّه ربّه و ربّ العالمين * قد احبّ اللّه جلوسکم علی السّرر و الکراسيّ لعزّ ما عندکم من حبّ اللّه و مطلع امره المشرق المنير *

Ye have been prohibited from making use of pulpits. Whoso wisheth to recite unto you the verses of his Lord, let him sit on a chair placed upon a dais, that he may make mention of God, his Lord, and the Lord of all mankind. It is pleasing to God that ye should seat yourselves on chairs and benches as a mark of honour for the love ye bear for Him and for the Manifestation of His glorious and resplendent Cause.
خداوند منع کرده است شما را از بالا رفتن به منبر. اگر کسی خواست آیات پروردگار را تلاوت کند، باید بنشیند روی صندلی که آن صندلی را گذاشته باشند روی تختی. خداوند دوست دارد که بنشینید بر روی تخت و صندلی. عزیز است آنچه که در پیش شماست از محبت خدا و مطلع امرش که آن امر تابنده و پرنور است.

“قد منعتم عن الارتقآء الى المنابر من اراد ان يتلو عليكم ايات ربّه فليقعد على الكرسىّ الموضوع على السّرير”حضرت عبدالبهاء و حضرت ولىّ امراللّه در تبيين اين حکم می‌‌فرمايند که در مشرق الاذکار موعظه ممنوع و فقط تلاوت آيات الهی جايز است. افراد مختارند در حال نشسته يا ايستاده آيات را تلاوت نمايند و برای اينکه آيات بهتر استماع شود، می‌‌توانند از سرير کوتاه قابل انتقالی استفاده کنند ولی وجود منبر جايز نيست.
در مورد جلساتی که در محلّی غير از مشرق الاذکار منعقد می‌‌گردد ناطق يا خواننده می‌‌تواند نشسته يا ايستاده باشد و يا از سرير استفاده نمايد. حضرت عبدالبهاء در يکی از الواح مبارکه، پس از تأکيد حرمت استفاده از منبر می‌‌فرمايند که در مجامع احبّای الهی ناطقين بايد در کمال محويّت و خضوع و خشوع تکلّم نمايند.