حضرت بهاءالله جهت حفظ وحدت جامعۀ بهائی و برای تضمین آن که ظهورشان به هدف خلق عالمی متحد و هماهنگ دست یابد، فرزند ارشدشان -حضرت عبدالبهاء- را به عنوان مركز امر و جانشین خویش تعیین کردند.
حضرت عبدالبهاء نیز آشکارا بیان نمودند که پس از درگذشت ایشان، بهائیان باید به نوۀ ارشدشان، شوقی افندی به عنوان ولیِ‌امر بهائی توجه كنند. ایشان همچنین به اجرا درآوردن اصول دیانت بهائی و ترویج احکام، محافظت از موسسات اداری بهائی و نیز تطبیق وفادارانه و هوشیارانۀ آئین بهائی با شرایط یک اجتماع همواره در حال پیشرفت را از جمله وظایف ولیِ‌امر بهائی مشخص نمودند.
حضرت شوقی افندی در سال 1276ه.ش. (1897 میلادی)، زمانی که پدربزرگشان -حضرت عبدالبهاء- هنوز در اسارت به‌سر می‌بردند، در شهرعَکا دیده به جهان گشودند. از ابتدای کودکی، ایمان قوی و وفاداری عمیق به پدربزرگشان، الهام‌بخش ایشان بود تا آن جا که آرزویشان تسلط به زبان انگلیسی جهت خدمت به حضرت عبدالبهاء به عنوان مترجم و منشی ایشان بود. پس از درگذشت حضرت عبدالبهاء (1300 ه.ش. مطابق با 1921 میلادی)، حضرت شوقی افندی که کمتر از 25 سال سن داشتند، اطلاع یافتند که حضرت عبدالبهاء در وصیت‌نامۀ خود «الواح وصایا» ایشان را به عنوان ولیِ‌امر بهائی منصوب كرده‌اند. از آن پس با تمام قوا عهده‌دار مسئولیت‌های سنگین هدایت جامعۀ بهائی شدند و به مدت 36 سال تا هنگام درگذشت‌شان در سال 1336 ه.ش. (1957میلادی) خود را به طور كامل وقف وظیفه‌ای نمودند كه به ایشان سپرده شده بود. هدایت‌ها و راهنمایی‌های ایشان در چنین مرحلۀ مهمی از توسعۀ آئین بهائی، تكامل و رشد جامعۀ بهائی در سراسر عالم را تضمین نمود.
بر اثر هدایت‌های حضرت شوقی افندی، نظام اداری جامعۀ بهائی كه اساس آن توسط حضرت بهاءالله پایه ریزی شده بود؛ به سرعت در سراسر عالم تكامل یافت. در سال 1300ه.ش. (1921 میلادی)، زمانی که حضرت شوقی افندی ادارۀ امور را بر عهده گرفتند، جامعۀ جهانی بهائی متشکل از تعدادی مراکز پراکنده در نقاط مختلف جهان بود که با نظم و ترتیبی محدود به ادارۀ امور خود می‌پرداختند. در آن دوران تمرکز حضرت ولی‌امرالله بر شکل‌گیری سیستماتیک جامعۀ جهانی بهائی و استحکام موسسات محلی و ملی بود به نحوی که موسسات بتوانند به خوبی ادارۀ امور جامعه‌ای رو به رشد را عهده‌دار شوند. حضرت شوقی افندی این موسسات نوپا را هدایت مینمودند تا دامنۀ وسیعی از فعالیت‌های ضروری همچون ترویج تعالیم، چاپ و انتشار آثار بهائی و سازماندهی حیات جامعه را به انجام رسانند و همزمان شیوۀ تصمیم‌گیری مشورتی را که حضرت بهاءالله تعلیم داده بودند در عمل فراگیرند.
حضرت ولی‌امرالله، به عنوان مُبیّن (کسی که مسئولیت روشنگری و توضیح دربارۀ آثار بهائی، توسط حضرت عبدالبهاء تنها به ایشان سپرده شده بود) نقش بسیار مهمی در توسعۀ دیانت بهائی ایفا کردند و آثارشان تا به امروز تضمین‌کنندۀ درجه‌ای از وحدت فهم در آثار و تعالیم بهائی بوده و جامعه را در مقابل تفرقه حفظ نموده است. ایشان همچنین به عنوان مترجم اصلی آثار بهائی به انگلیسی شناخته می‌شوند. توانایی ایشان در بیان و شرح مفاهیم بهائی به زبان انگلیسی، منبع هدایتی ارزشمند برای پیروان دیانت بهائی در دنیای غرب فراهم ساخت. توسعۀ موسسات اداری جامعۀ جهانی بهائی، گسترش و تحکیم آئین بهائی در سطح جهانی، تشریح و توضیح احکام، تعالیم و اصول، تاریخ دیانت بهائی و مقام شخصیت‌های محوری آن از جمله موضوعاتی است که در آثار ایشان به آنها پرداخته شده است. همچنین در هزاران نامه (توقیع) بینش‌هایی عمیق نسبت به ابعاد روحانی تمدن و پویایی تغییرات اجتماعی ارائه داده‌اند؛ به شرح مفهوم و چگونگی شکوفایی زندگی روحانی شخصی پرداخته‌اند و تاریخ تمدن جهانی و نیروهای پیش‌برندۀ آن را تحلیل کرده‌اند و بدین وسیله تصویری تحسین برانگیز از آینده‌ای كه نوع انسان به سوی آن در حركت است را مقابل دیدگان بشر قرار داده‌اند.
پس از تقویت ساختار اداری بهائی در کشورهای مختلف، حضرت شوقی افندی در سال 1332 ه.ش. (1953 میلادی)، بر اساس طرح حضرت عبدالبهاء برای انتشار پیام الهی در سراسر عالم، برنامۀ جهانی ده ساله‌ای تنظیم کردند و بهائیان را تشویق و یاری نمودند تا در سراسر کرۀ خاکی پراکنده شوند و پیام حضرت بهاءالله را به گوش مردم نقاط مختلف دنیا برسانند. هر چند حضرت شوقی افندی در اواسط این نقشه در سال 1336ه.ش. (1957میلادی) چشم از عالم فرو بستند، اما در طول این نقشه، بهائیان سراسر عالم به نتایج ارزشمندی دست یافتند. زمانی که حضرت شوقی افندی در سال 1300ه.ش. (1921 میلادی)، ادارۀ امور را بر عهده گرفتند، حدود 35 کشور درهای خود را به روی دیانت بهائی گشوده بودند و تعداد اندکی دارای سازماندهی اولیه در سطح ملی بودند. 36 سال بعد در زمان درگذشت حضرت شوقی افندی، بهائیان در 219 کشور یا سرزمین‌های تابعه و جزایر اصلی زندگی می‌کردند و تا پایان این برنامۀ 10 ساله یعنی سال 1342 ه.ش. (1963 میلادی)، بهائیان در بیش از پانزده هزار نقطۀ عالم ساکن بودند.
هدایت‌ها و اقدامات 36 سالۀ حضرت شوقی افندی، جامعۀ بهائی و موسسات آن را وارد مرحلۀ جدیدی از رشد و توا‌ن‌مندی نمود. به این ترتیب 6 سال پس از درگذشت ایشان، در سال 1342 ه.ش. (1963 میلادی) همزمان با پایان موفقیت‌آمیز برنامۀ جهانی فوق، اولین انتخابات بین‌المللی بهائی برگزار شد و بیت العدل اعظم (شورای بین‌المللی دیانت بهائی) تأسیس گردید. از آن پس این شورای بین‌المللی، وظایفی را که حضرت بهاءالله تعیین نموده و حضرت عبدالبهاء و حضرت ولی‌امرالله توضیح داده بودند، از جمله ادارۀ جامعۀ جهانی بهائی، برعهده گرفت.
صعود حضرت ولی امرالله
روز تشییع فرا رسید روزی بود که یاران باید جسد اطهر محبوبشان را بدرود ابدی گویند. صدها بهائی در پی عرش مبارک در ٦٠ اتوموبیل جالس شدند و چون بمحلّ آرامگاه رسیدند گروهی دیگر از یاران که در آنجا مجتمع بودند به آنان ملحق گشته جمیع یاران انگلستان تشریف داشتند تا احترامات خود را بتابوت مقدّس ابراز دارند و ببینند که خداوند بدلائلی که مستور از انظار است سرزمین آنان را محلّ توجّه ابرار فرمود .
دسته های گل بود که نثار آن قطعه از زمین شد حالت سکوت آمیخته با احترام و تأثّر عمیق همه را فرا گرفته فقط اشکها بود که دامن دامن فرو میریخت. حفله بسیار زیبائی طبق شرحی که ذیلاً از کتاب شرح صعود مبارک نقل میشود برگزار گردید: ” عرش حضرت ولیّ عظیم امراللّه را بداخل تالار آورده روی مکانی مخصوص که با پوشش سبز لطیفی آراسته شده بود استقرار دادند ، تالار بطوری از جمعیّت پر شده بود که بسیاری از یاران مجبوراً در خارج ماندند. هنگام صلوة که رسید کلّاً قیام کردند و بعد از تلاوت آیات عربیّه جمال اقدس ابهی شش مناجات بالحان مختلفه و السنه فارسی و انگلیزی احبّای اروپا -افریقیا – امریکا و آسیا بنمایندگی نژاد سیاه و ملل سامی و آریائی تلاوت کردند سپس عزیزان الهی در نهایت احترام و وقار و ترتیب و تنظیم بمشایعت عرش اطهر بحرکت آمدند و چون به بقعهء مخصوصی که برای مرقد مطهّر تعبیه شده بود رسیدند صندوق مقدّس را در نقطه ای رو بقبلهء اهل بها جا دادند
یاران الهی جمیعاً ساکتاً صامتاً در حول آن بقعهء نورا ایستادند تا هنگامی رسد که عرش اطهر در مقرّ جاودانی مستقرّ گردد . روحیه خانم که خود در بحور احزان مستغرق بودند بغموم دلهای یاران ستمدیده پی بردند و این اندیشه آتش درونی حرمان را دامن زد چه که حضرت شوقی افندی ولیّ امر محبوب این عزیزان غمزده بودند حال دست تقدیر لن یتغیّر الهی چنین محبوب دل و جانی را که ودیعه ثمینه الهیّه بودند از کف آنان می رباید و در نقاب خاک پنهان میسازد و احدی را در برابر مشیّت او حقّ چون و چرا نیست. این جمع بشرف لقای آن وجه منیر نائل نگردیدند و درک حضورشانرا ننمودند و اکنون در برابر اراده قاطعه الهیّه سر تسلیم فرود آورده‌اند. این بود که روحیّه خانم تصمیم گرفتند و اعلان نمودند هر کس مایل است ادای واجبات خضوع و احترام نماید نزدیک شده بنوبت از برابر صندوق مبارک بگذرند. بیش از دو ساعت یاران شرق و غرب از برابر آن ودیعهء رحمانیّه گذشتند اکثر زانو زده گوشه ها و لبه های صندوق را بوسیدند. در سوانح روزگار هرگز چنین حادثه ناگواری که تا این درجه ممزوج از عشق و غم باشد روی نداده کودکان خرد سال با مادرهایشان نزدیک شده سرهای کوچک خود را باحترام خم مینمودند پیران سالخورده میگریستند انگلو ساکسن ها که جنساً احساسات درون را ابراز نمیدارند در چنان آتش حرمانی قلوبشان میگداخت که سیل سرشک بر گونه ها فرو میریختند. بامداد آن روز آفتاب جهانتاب بر آن نواحی و اَرجاء بملایمت می تابید ولی ناگهان لکّه ابری نمودار شد و باران کمی بارید و قطراتی چند بر عرش مطهّر ریخت گوئی که آسمان نیز اشکریزان شد. برخی با تعشّق تمام شیشه های کوچک عطر گل نثار کردند دیگری با دستی لرزان شاخه گل سرخ زیبائی را که نشانه قلب داغدارش بود بر صندوق مبارک نهاد یکی هم طاقت نیآورد که قطرات باران بر آن روی پنهان ریزد هنگام زانو زدن بی اختیار با دست صندوق مبارک را پاک کرد و برخی با دستهای مرتعش
کمی از تراب مقدّسی که زیر صندوق بود بیادگار برداشتند. سیل سرشک، قطره های اشک، بوسه های فراوان و تجدید عهدهای بندگی آستان بود که نثار عرش اطهر آن ودیعهء ربّانیّه گردید ودیعه ای که خود را ” برادر حقیقی “یاران می نامید. و چون آخرین فرد صفوف غمزدگان بادای واجبات بندگی مفتخر گردید، حرم مبارک نزدیک شده در برابر صندوق مقدّس زانو زده لحظاتی را بدعا گذراندند سپس شال سبزی بر روی عرش مطهّر کشیدند و زر دوزی آبی متبرّکی را که از روضهء مقدّسه علیا بود بر روی شال انداختند و سراسر آنرا با گلهای یاسمن پوشاندند .
ماخذ : کتاب گوهر یکتا صفحه ۵۰۰_۵۰١
مؤلّف: حضرت روحیه خانم ، امة البهاء
مترجم: ایادی امرالله جناب ابوالقاسم فیضی
الواح و اثار الهي
@Alvah_O_Asare_Elahi
۴ نوامبر ۱۹۵۷، روزی که از فراق ولی محبوب امرالله آسمان نیز گریست…..
(۱۲۷۶ – ۱۳۳۶ ه.ش.)( ۱۹۵۷ – ۱۸۹۷ میلادی)
” امروز اتحاد جهان است که هدف و مقصد بشر سرگردان است. ” حضرت شوقی افندی
حضرت شوقی افندی نوۀ ارشد حضرت عبدالبهاء ، توسط ایشان به عنوان ولی‌امرالله تعیین شدند و مسئولیت جامعه به ایشان سپرده شد . ایشان به مدت ۳۶ سال با هدایت‌های خود به شکلی نظام‌مند به عمق‌بخشی درک پیروان آئین بهائی و تقویت وحدت جامعۀ بهائی ، که در آن زمان رشد فزاینده‌اش انعکاسی از تنوع نژاد انسانی بود ، پرداختند .
۴ نوامبر ۱۹۵۷ روزی که قلوب احبای جهان از فراق ولی محبوب دچار یأس و اندوه شد و آسمان امر الهی را غباری گرفت و چشم هزاران نفر در سراسر جهان اشکبار و غمگین شد ، روح پرفتوح ایشان به ملکوت الله پرواز کرد, لینک زیر از وب‌سایت ” بهائیان ایران ” شرح مختصری از زندگی و اقدامات ۳۶ سالۀ دوران ولایت حضرت شوقی‌افندی را مطالعه کنید:
https://goo.gl/N1RfGr
فیلم همراه تصاویری از حضرت ولی امرالله و فیلمی کوتاه از ایشان و با صدای دلنشین جناب «سهیل مهاجری» و بانو «مریم» می باشد.
@BDBmultimedia
@Tolo_E_Carmel
محبوب امرالله
ردیف پایین از سمت راست نفر اول
حضرت ولی عزیز امرالله💗
مآخذ: گلزار تعالیم بهایی صفحه ۲۶۲
با روایت صوتی ایادی امرالله : لروی آیواس
ارمغانی به حضرت امه البهاء روحیه خانم ص 31 و 32
ملحقاتی بر کتاب اقدس ص,۱۲۶
درگذشت حضرت شوقی افندی
حضرت ولی‌امرالله، با وجود بار عظیم مسئولیت‌ها و وظایفشان، تا جایی که می‌توانستند، برای استقبال از زائرانی که از شرق و غرب به ارض اقدس می‌آمدند، زمان اختصاص می‌دادند. آنان را ملاقات می‌کردند، تشویق و راهنمایی مینمودند و اخبار پیشرفت جامعه در سراسر جهان را با آنها در میان می‌گذاشتند.
ایشان در آبان ۱۳۳۶ ه.ش. (نوامبر ۱۹۵۷ میلادی)، در حالی‌که با هدف خرید مبلمان و اشیاء زینتی برای ساختمان‌ها و باغ‌های مرکز جهانی بهائی در لندن تشریف داشتند، در سن ۶۰ سالگی به ناگاه چشم از این عالم فروبستند و بهائیان سراسر عالم را در حالتی از سوگ و غم عمیق باقی گذاشتند. آرامگاه ابدی ایشان در گورستان نیو ساوت‌گیت در شمال لندن واقع شده است که امروزه محل دعا و توجه زائران از سراسر عالم است.
حضرت ولی عزیز امرالله با نام شوقی افندی(۱ مارس ۱۸۹۷ – ۴ نوامبر ۱۹۵۷ م) پس از صعود حضرت عبدالبهاء به مدت سی و شش سال ولی امر و سرپرست جامعه بهائی در سراسر عالم بودند و نظم اداری جهانی بهائی را توسعه بخشیدند. ایشان که نتیجه (فرزند نوه) حضرت بهاءالله دین و نوه دختری حضرت عبدالبهاء بودند مسئولیّت ولایت امر در جامعه بهائی را از نوامبر ۱۹۲۱ میلادی تا زمان صعودشان که در ۴ نوامبر ۱۹۵۷ میلادی به وقوع پیوست به عهده گرفتند و روز و شب برای هدایت سکان کشتی امر بهایی تلاش و همت وافر نمودند
در این برنامه نظر شما را به شرح مختصری از زندگی و اقدامات ۳۶ ساله دوران ولایت حضرت شوقی افندی جلب میکنیم .
برگرفته از کانال به سوی دنیای بهتر
کانال ندای صلح بهائی(@Voice_bahai)