چون در روز نوروز از برای ايرانيان امور عظيمه ئی واقع شد لهذا ملّت ايران يوم نوروز را فيروز دانستند و آن را عيد ملّی قرار دادند. فی الحقيقه اين روز بسيار مبارک است زيرا بدايت اعتدال ربيعی و اوّل بهار جهت شمالست و جميع کائنات ارضيّه چه اشجار چه حيوان چه انسان جان تازه ئی يابد و از نسيم جان پرور نشاطی جديد حاصل کند حياتی تازه يابد و حشر و نشر بديع رخ بگشايد زيرا فصل ربيع است و در کائنات حرکت عمومی بديع.
و چون روز مبارکی است نبايد آنروز را مهمل گذاشت بی نتيجه نمود که ثمر آنروز محصور در سرور و شادمانی ماند در چنين يوم مبارکی بايد تأسيس مشروعی گردد که فوائد و منافع آن از برای ملّت دائمی ماند تا در السن و تاريخ مشهور و معروف گردد که مشروع خيری در فلان روز عيد تأسيس يافت. پس بايد دانايان تحقيق و تحرّی نمايند که احتّياج ملّت در آن روز به چه اصلاحی است و چه امر خيری لازم و وضع چه اسّی از اساس سعادت ملّت واجب تا آن اصلاح و آن امر خير و آن اساس در آن روز تأسيس گردد. مثلاً اگر ملاحظه کنند که يک ملّت محتاج تحسين اخلاق است اساس تحسين اخلاق را در آن روز تأسيس کنند ملّت اگر احتّياج به انتشار علوم دارد و توسيع دائرۀ معارف لازم در آن روز در اين خصوص قراری بدهند يعنی افکار عموم ملّت را منعطف به آن امر خير کنند و اگر چنانچه ملّت احتياج به توسيع دائرۀ تجارت يا صناعت يا زراعت دارد در آن روز مباشرت وسائلی نمايند که مقصود حاصل گردد يا آنکه ملّت محتاج به صيانت و سعادت و معيشت ايتام است از برای سعادت ايتام قراری بدهند و قس علی ذلک تأسيساتی که مفيد از برای فقرا و ضعفا و درماندگان است تا در آن روز از الفت عموم و اجتماعات عظيمه نتيجه ئی حاصل گردد و ميمنت و مبارکی آن روز ظاهر و آشکار شود.
وبسایت بهائیان ایران (https://t.me/bahaisofiran_official)