نظر به اهمیت جایگاه تعلیم و تربیت در دیانت بهائی ، معلم نیز از مقام رفیعی برخوردار است و هیچ امری را مهم تر از اشتغال به شغل معلمی نمی داند. زیرا مربیان، نوع بشر را تعلیم داده و به اعلا درجات ترقی و اعتلا می رسانند. در آئین بهائی، مقام مربی چنان رفیع است که معلم از شاگرد خود ارث می برد و معلم یکی از طبقات هفتگانه ورّاث به شمار می رود.
” الیوم، تربیت و تعلیم اطفال احباءالله از اعظم، مقاصد و مآرب اصفیاست. عبودیت آستان مقدس است و خدمت جمال مبارک، لهذا باید در نهایت سُرور و فرح، مباهات به این خدمت نمائی.”
“طوبی از برای معلمی که به عهد الهی وفا نمود و به تربیت اطفال مشغول گشت. اجر آنچه در کتاب اقدس نازل، دربارۀ او از قلم اعلی ثبت شد. طوبی لَهُ طوبی لَهُ.”
در دیانت بهائی، تربیت مقدّم بر تعلیم است. به این معنا که اطفال را باید نخست به اخلاق نیکو تربیت کرد، سپس به اکتساب علوم و فنون و صنایع مشغول داشت.
” ای بنده جمال مبارک، خوشا به حال تو که به خدمتی مشغولی که سبب روشنائی رخ در ملکوت ابهی است و آن تعلیم و تربیت اطفال است.”
تربیت از دیدگاه بهائی، بر سه قِسم است، اول، تربیت جسمانی که عبارت از پرورش قوای جسمانی، ورزش و سلامت تن است. دوم، تربیت انسانی که کسب معارف، علوم، صنایع و مهارت های زندگی است و سوم، تربیت روحانی که عبارت از آموزش اصول اخلاقی و پرورش احساسات روحانی و معنوی انسان است. تربیت صحیح، شامل همراه کردن هر سه قسم از اقسام تربیت در نظام آموزشی است.
” ای ثابت بر پیمان،… شکرکن خدا را که موفق به آن گشتی که به تعلیم نونهالان جنّت ابهی پردازی… معلمان، خادمان رحمانند… باید شما هر دمی شکرانه نمائید که تربیت اولاد روحانی می نمائید. پدر روحانی اعظم از پدر جسمانی است… پدر روحانی سبب زندگانی جاودانی. این است که از ورّاث به موجب شریعت الله محسوبند.”
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01