سلام
من مونا محمودنژاد هستم. هفده ساله از شیراز.
در پاییزِ سال ۱۳۶۱ زمانی که فقط ۱۶ سال داشتم دستگیر شدم و درست در روز شنبه ۲۸ خرداد ۱۳۶۲ به جرم تعلیم و تربیت تعدادی از کودکان بهائی اعدام شدم. به جرم بهایی بودن.
بعد از گذشت چهل سال از انقلاب ِشکوهمند! تصورم این بود که هیجانات کور مذهبی و انقلابی گری بخشی از مردم و حکومت کمی فرو کش کرده باشد و آدم‌ها به خاطرباورهایشان آزار و اذیت نشوند. و آن‌همه نفرت و کینه دست‌کم، کمی فروکش کرده باشد. تا اینکه امروز… اصلا خودتان خبر را بخوانید: «یک شهروند بهائی در گیلاوند، از توابع شهرستان دماوند، فوت کرده. خانواده اش او را به خاک سپرده اند. بعد یک عده آمده‌اند جسدش را از زیر خاک در آورده‌اند و در بیابان رها کرده اند چون به باور آنها بهائیان نباید در آنجا دفن شوند.»
.
دیر یا زود همه ما از یک مسیر عبور می کنیم. در این فرصت کوتاه، آدم باشیم.
ارادتمند مونا
@masih_alinejad