صفت وفاداری
حق جلّ جلاله وفا را دوست داشته و دارد و اوست طراز هیاکل مخلصین و مقربین و مقدسین
حضرت بهاءالله
انانیت و خودپسندی
انسان عزیز است چه که در کل آیت حق موجود لکن خود را اعلم و ارجح و افضل و اتقی دیدن خطائی بزرگ است.
حضرت بهاءالله
گسستن از خلق و توجه به خدا
از تقیید تقلید به فضای خوش تجرید وارد شو.دل را از دنیا و انچه در اوست بردارتا به سلطان دین فائز شوی و از حرم رحمانی محروم نگردی و به قوّت انقطاع حجاب وهم را خرق کن و در مکمن قدس یقین درآی
حضرت بهاءالله
رشادت واقعی
رشادت این است که انسان بر نفس و هوی غالب گردد و جنود ظلمانی را مغلوب نماید ،بنیان نادانی براندازد و ایوان نادانی،بنیاد نهد
حضرت عبدالبهاء
صداقت و راستگویی
حضرت عبدالبهاء میفرمایند:
بدترین اخلاق و مبغوضترین (بدترین) صفات که اساس جمیع شرور است دروغ است. از این بدتر و مذمومتر (بدتر) صفتی در وجود تصور نتوان کرد. هادم (خراب کننده) جمیع کمالات انسانی است و سبب رذائل (صفات پست) نامتناهی و از این بدتر صفتی نیست. اساس جمیع قبائح (زشتیها) است.
مفهوم خدا در دیانت بهائی
اعتقاد بهائی به خدای یگانه بدین معنی است که جهان هستی و کلیه موجودات و نیروهای آن به وسیله قدرتی یگانه و ماورای طبیعی خلق شده است. این وجود که ما او را خدا می نامیم دارای اختیار تام بر خلقت خود (قدرت مطلق) و واجد علم تمام و کمال به آن (علم مطلق) است. اگر چه ذات الهی ممکن است برای ما مفاهیم متفاوتی داشته باشد، اگرچه ممکن است با زبان های مختلف به او دعا کنیم و با نام های مختلف –الله یا یهوه، خدا یا برهما- او را بخوانیم، ولی همه به همان ذات یگانه نظر داریم.
حکم ازدواج و طلاق در دیانت بهائی
بهائیان توصیه شده اند که تا حد امکان با افرادي که از نظر خویشاوندي با ایشان رابطه ي دورتري دارند ازدواج کنند که البته امروزه علم ژنتیک حکمت این حکم را هم تاحدي روشن کرده است.
نماز و روزه در دیانت بهائی
در دیانت بهائی سه نوع نماز وجود دارد. صلاة صغیر و صلاة وسطی و صلاة کبیر . هر بهائی می تواند هر کدام از این سه نماز را در طول 24 ساعت بخواند. صلاة صغیر همانطور که از اسم آن هم پیداست کوچکترین نماز و عبارت از سه جمله است که فرد می تواند آن را به طور ایستاده و رو به قبله بخواند .
مفهوم ازدواج بهائی
آموزه‌های بهائی ازدواج را به «دژی برای سلامتی و نجات ابدی» تعبیر می‌کنند و ازدواج و خانواده را شالوده ساختار اجتماعی قلمداد می‌کنند.
شهادت حضرت باب
روز 18 تیر 1229 ه.ش. (9 ژوئیه 1850) حضرت باب در حالی که فقط 31 سال سن داشتند به همراه یکی از پیروان جوان خود در میدان سربازخانۀ تبریز به ضرب 750 گلوله تیرباران شدند. آخرین سخنان حضرت باب خطاب به جمعیتی که آن روز در آن محل حضور داشتند چنین نقل شده است: «ای مردم اگر مرا می‌شناختید، مثل این جوان که اَجل(برتر) از شماست در این سَبیل (راه) قربان می‌شدید. روزی خواهد آمد که مرا بشناسید ولکن در آن روز من در میان شما نخواهم بود.»