به اسمم حجبات غليظه را بر دريد و اصنام تقليد را به قوّت توحيد بشکنيد و به فضای رضوان قدس رحمن وارد شويد.
نفس را از آلايش ما سوی اللّه مطهّر نمائيد و در موطن امر کبری و مقرّ عصمت عظمی آسايش کنيد. به حجاب نفس، خود را محتجب مسازيد، چه که هر نفسی را کامل خلق نمودم تا کمال صنعم مشهود آيد. پس در اين صورت هر نفسی بنفسه قابل ادراک جمال سبحان بوده و خواهد بود، چه اگر قابل اين مقام نباشد تکليف از او ساقط، و در محضر حشر اکبر بين يدی اللّه اگر از نفسی سؤال شود که چرا به جمالم مؤمن نشده و از نفسم اعراض نموده و او متمسّک شود به جميع اهل عالم و معروض دارد که چون احدی اقبال ننمود و کلّ را معرض مشاهده نمودم، لذا اقتدا به ايشان نموده از جمال ابديّه دور مانده‌ام، هرگز اين عذر مسموع نيايد و مقبول نگردد، چه که ايمان هيچ نفسی بدون او معلّق نبوده و نخواهد بود…
حضرت بهاءالله – آيات الهى جلد ۱ ص۶۲