در جهانی که در سال های آغازین هزارۀ سوّمش، هنوز سایۀ شوم نفرت و جنگ، جهانیان را احاطه کرده، یک بار دیگر، عید اعظم رضوان،سلطان.اعیاد بهائیان جهان، فرا رسیده است.
حضرت بھاءاللّہ
شارع دیانت بهائی یک قرن و نیم پیش در چنین ایّامی، حکم جنگ و جهاد و تنجیس این و آن را نسخ فرمود و حکم محکم صلح و وحدت عالم انسان را تشریع فرمود و در آثار وحیانی اش که به مدت چهل سال در تبعید و زندان ارائه نمود، راه و روش رسیدن به چنین هدف مقدسی را تشریح فرمود.
جانشین حضرتش،حضرت عبدالبهاء، روح و جان و جنبۀ معنوی این راه و روش را، چنین بیان فرموده است:
«ای یارانِ این مظلوم نظر را از مشاهدۀ غیر پاک نمایید بیگانه نبینید بلکه جمیع را آشنا دانید زیرا با وجود ملاحظۀ بیگانگی محبّت و یگانگی مشکل است و در این دور بدیع به نصوص الهی باید با جمیع طوائف و ملل یگانگی نمود و نظر به عُنف و شدّت و سوء نیّت و ظلم و عداوت ننمود بلکه به افق عزّت قدیمه باید نظر کرد که این کائنات هر یک آیتی از رَبُّ الآیاتند و به فیض الهی و قدرت ربّانی به عرصۀ وجود قدم نهادند. لِهذا آشنا هستند نه بیگانه یار هستند نه اغیار و به این نظر باید معامله نمود. پس یاران باید در نهایت مهربانی و محبّت با دوست و بیگانه هر دو اُلفت و مَحبّت نمایند و ابداً نظر به استحقاق و استعداد نکنند در هر صورت نهایت مهربانی فرمایند از شدّتِ عِناد و جدال و بَغضا و عُدوانِ خلق شکست نخورند.
اگر آنان تیر زنند اینان شهد و شیر بخشند
اگر زهر دهند قند بخشند اگر درد دهند درمان بیاموزند
اگر زخم زنند مَرهَم بنهند اگر نیش زنند نوش روا دارند.»
(منتخباتی ازمکاتیب، ج ۱، شمارۀ ۸.)
اینک بهائیان در کنار دیگر صلح دوستان جهان با هر عقیده و ایمان، چنان در راه استقرار اتحاد جهانیان مصمم اند
که «از شدّتِ عِناد و جدال و بَغضا و عُدوانِ خلق شکست» نخواهند خورد و همچنان تا تحقق وحدت عالم انسان و صلح و دوستی جهان از پا نخواهند نشست.
