حضرت بهاءالله ميفرمايند:
“هر نفسی فی الحقیقه بر تغییر و تبدیل و فنای عالم آگاه شود، او را هیچ شیء از اشیاء پژمرده ننماید و از روح و ریحان باز ندارد. فرحش بالله است و عیشش لله؛ همدمش انّا لله و مصاحبش انّا الیه راجعون. بعد از آن که قلبی به انوار معرفت منور شد و از ذکر و ثنا و محبت و مودت حق جل جلاله پر گشت، دیگر محل باقی نه تا احزان عالم و کدورات نازله در آن وارد شود و یا داخل گردد. “
آثار قلم اعلی، جلد ششم صفحات ۱۹۵-۱۹۴
