روز شنبه ۲۸ خرداد ۱۳۶۲، ساعتی پس از ملاقات هفتگی زنان در زندان «عادلآباد» شیراز، «مونا محمودی نژاد» و نه زن بهائی دیگر از سلول‌های زندان به پادگان «عبدالله مسگر» (میدان «چوگان») منتقل و در مقابل چشمان همدیگر به دار آویخته شدند.
پیش از اعدام، از هر کدام از این زنان خواسته شده بود تا برای رهایی از طناب دار و نجات زندگی خود، از دیانت بهائی رو برگردانند و مسلمان شوند ولی هیچ کدام نپذیرفته بودند. همه آن ها در حال زمزمه دعاهای مذهبی اعدام شدند.
اجساد این زنان بدون اطلاع خانواده‌ها و مراسم مذهبی، در گورستان بهائیان شیراز به نام «گلستان جاوید» دفن شدند.
اسامی اعدام شدگان عبارت بودند از:
«عزت جانمی» (اشراقی)، ۵۷ ساله (او به همراه دخترش «رویا» اعدام شد؛ دو روز پس از اعدام همسرش به نام «عنایت الله اشراقی»)
«نصرت غفرانی» (یلدایی)، ۵۶ ساله (پسر او به نام «بهرام یلدایی» دو روز پیشش اعدام شده بود)
«طاهره ارجمندی» (سیاوشی)، ۳۲ ساله (همسر او، «جمشید سیاوشی» را دو روز پیشش اعدام کرده بودند)
«زرین مقیمی ابیانه»، ۲۹ ساله
«مهشید نیرومند»، ۲۸ ساله
«سیمین صابری»، ۲۴ ساله
«اختر ثابت»، ۲۱ ساله
«شیرین (شهین) دالوند»، ۲۵ ساله
«رویا اشراقی»، ۲۳ ساله (همراه با مادرش اعدام شد)
«مونا محمودی نژاد»، ۱۷ ساله (پدر او، «یدالله محمودی نژاد»، سه ماه پیشش اعدام شده بود)
یاد و خاطرشان گرامی باد
