ط، جناب آقا محمّدعلی، علیه بهاءالله الأبهی ملاحظه نمایند (به خطّ مبارک)
هوالابهی
ای راضی به قضای الهی، مصائب و رزایا هرچند مصاعب و بلایا است، لکن اگر تفکّر و تدبّر رَوَد، ملاحظه می‌گردد که جمیع مبنی بر حکمت الهیّه و مبتنی بر اسرار خفیّه است. زیرا حکیمِ قدیر تقدیرِ عَبَث و أمر عَسیرِ بی سبب و تأثیر نمی‌فرماید. پس لابدّ جهتی دارد و حکمتی در امر است. لَو کُشِفَ الغطاء لأختَرتُمُ الواقعَ. و از این گذشته، بعد از مصیبت کبری، صعود الَی الله موهبت عُظمیٰ است.
فَوَاللهِ الّذی لا إلٓهَ إلّا هو اگر پرده از میان برداشته شود، کلّ تمنّای این می‌نمایند که خود و عزیزترین بستگان و دوستانشان در نهایت سرعت و تعجیل رجوع إلَی الله نمایند. ولکن حکمت الهیّه این سرّ مکنون را مستور نموده. لِيَهْلِكَ مَنْ هَلَكَ عَن بَيِّنَةٍ* و لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا**. باری امید چنان است که آن جناب به بشارات الهیّه مطمئن باشید؛ محزون و دلخون مباشید. البهاء علیک عبدالبهآء عبّاس.
(مجموعه مکاتیب حضرت عبدالبهاء، شماره 17، ص53 / بشارةالنّور، ص325)
مصائب (جمیع مصیبت) = بلیات، رویدادهای ناگوار
مصاعب (جمع مُصعَب) = شدائد، سختی‌ها
عَبَث = بیهوده
عَسیر = دشوار، سخت
لو کُشِفَ الغَطا لَأختَرتُمُ الواقع = اگر پرده برداشته می‌شد هرآینه آنچه که واقع شده است اختیار می‌کردید. در لوح دیگری مندرج در صفحه 16 جلد سوم منتخباتی از مکاتیب به صورت “لو کشف الغطا لأخترتَ الواقع” نقل شده است. مثالی است که بعضاً به حضرت رسول اکرم نسبت می‌دهند امّا در این مورد توافقی وجود ندارد. به چند صورت نقل شده است: لَوْ كُشِفَ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ يَقِيناً (اگر پرده برداشته می‌شد بر یقین شما افزوده نمی‌گشت؛ که حضرت عبدالبهاء به صورت اخیر در لوحی مندرج در مکاتیب عبدالبهاء، ج1، ص113 نقل فرموده و به حضرت علی بن ابیطالب نسبت داده‌‌اند. صورت دیگر این عبارت چنین است: لو إطّلَعتُم عَلَى الغَيب لَاَختَرتُمُ الواقع (اگر به غیب وقوف می‌یافتید هرآینه آنچه که واقع شده است اختیار می‌کردید.)
*قرآن کریم، بخشی از آیۀ 42 از سورۀ انفال: “إِذْ أَنتُم بِالْعُدْوَةِ الدُّنْيَا وَ هُم بِالْعُدْوَةِ الْقُصْوَىٰ وَ الرَّكْبُ أَسْفَلَ مِنكُمْ وَلَوْ تَوَاعَدتُّمْ لَاخْتَلَفْتُمْ فِي الْمِيعَادِ وَلَٰكِن لِّيَقْضِيَ اللَّهُ أَمْرًا كَانَ مَفْعُولًا لِّيَهْلِكَ مَنْ هَلَكَ عَن بَيِّنَةٍ وَ يَحْيَىٰ مَنْ حَيَّ عَن بَيِّنَةٍ وَ إِنَّ اللَّهَ لَسَمِيعٌ عَلِيمٌ”
مضمون: یاد کنید از زمانی که شما در کنارۀ نزدیک [به مدینه] و آنان در کنارۀ دورتر بودند، و سواران [کاروان تجاری قریش] در فرودست شما [در کنارۀ دریا] بودند، و اگر شما با همدیگر وعدۀ [جنگ] گذارده بودید [چه بسا] در آن وعده خلاف می‌کردید. ولی خداوند [چنین مقرّر داشت] تا کاری انجام یافتنی را به سرانجام برساند تا سرانجام هر کس که نابود [و گمراه] می‌گردد، دیده و دانسته باشد و هر کس زنده [و راهیاب] می‌گردد دیده و دانسته باشد؛ و [بدانید که] خداوند شنوای دانا است – ترجمه بهاءالدّین خرّمشاهی
**قرآن کریم، بخشی از آیۀ 2 از سورۀ مُلک. “الَّذِي خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَيَاةَ لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا و َهُوَ الْعَزِيزُ الْغَفُورُ” / مضمون: کسی که مرگ و زندگی را آفرید تا شما را بیازماید که کدام یک نیکوکردارترید و او پیروزمند آمرزگار است – ترجمۀ بهاءالدّین خرّمشاهی]
کانال تلگرام کلمات الهیه (https://t.me/DivineWords)