تاملی بر رضوان ؛ آیا عید رضوان تنها یک جشن و بزرگداشت واقعه ای تاریخی و روحانی است؟
نگارنده: آرام
عید اعظم رضوان هر سال توسط بهائیان سراسر جهان جشن گرفته می شود. این ایام یادآور اتفاقی بزرگ در جهان هستی است. به اعتقاد بهائیان، ظهور مظاهر مقدسه الهیه همواره موجب ترقیات و تحولات عظیمه در عالم امکان و خصوصا عالم عقول و افکار و ارواح انسانی است.
اگر چه برگزاری اعیاد رضوان به عنوان تداعی یک واقعه عظیم روحانی و تاریخی، نشأت گرفته از وجد و سروری قلبی و شور و شعفی درونی و منبعث از عشق و انجذابی معنوی است اما شاید لازم باشد که این مناسبت را از منظری فراتر از برگزاری یک جشن و بزرگداشت تاریخی و ابراز شادی و سروری درونی بنگریم. تفکر در اینکه چرا ما این ایّام را بارها و بارها و نه تنها فقط در این ایام باید به خاطر بیاوریم و اینکه تفکر در آن چه تاثیری در زندگی ما خواهد داشت، چه بسا موجب تحوّلی در نگرش ما نسبت به این ایّام باشد.
جمال قدم در این روز و در یوم اظهار امر مبارک خود، به کلمه ای تکلّم فرمودند که موجب تأمل و تفکّر است و آن اینکه “حق جلّ جلاله در این حین بر کلّ اشیاء به کلّ اسماء تجلی فرمود”.(۱)
بیانات متعدّدی وجود دارد که جمال قدم اصل و اساس را به تحوّل و تغییر داده اند و برای آن اهمیت بسیاری قائل شده اند. در کتاب مستطاب ایقان حتی عاصی را که عمری در مسیر نادرست بوده است در صورت تحوّل حقیقی و ایمان واقعی مستحق بخشش دانسته اند. حتی در برخی از الواح مبارکه بزرگترین دشمنان امر را که مرتکب سیّئات عظیمه ای شده بودند که شاید از نظر بندگانش، غیر قابل بخشش بود نصیحت میفرمایند که اگر بخشش الهی را طلب کنند و به تدارک مافات قیام نمایند، حق آنها را خواهد بخشید. در “کتابُ عهدی” وصیتنامه مبارکشان فرمودند: “عَفَا اللهُ عَمّا سَلَف، از بعد باید کلّ بما یَنبغی تکلّم نمایند…”
تجلّی حق به تمام اسماء و صفات در این ظهور، به معنی اراده الهی برای تغییر و تحوّلی اساسی و عظیم در کل عوالم روحانی و عالم عقول و افکار و ارواح انسانی است. آیا این اراده و تجلّی، مختص یک زمان و منحصر و موقوف به همان روز و ساعتِ مشخص بود؟ یا این اشراقی به اشدّ قوا است که حق در ظهور عظیم خود به کلّ اسماء و صفات، تمام لحظاتِ حیات آفرینش را حامل و منعکس کننده ی آن نموده است؟
کلام الهی و مفاهیم روحانی و تجلّیات رحمانی محدود به زمان و مکان نیست. این بخشش و این اراده ی تحوّل، اختصاص به یک روز و یک زمان مشخص ندارد و ما در هر لحظه ای از حیات خود و خصوصا در چنین ایامی باید آن فضل عظیم و فیض عمیم را به یاد آوریم و با تمام روح دریابیم و این ایّام را سرمنشأ تحوّلی بزرگ در زندگی و افکار و روح خود قرار دهیم که نشانه ای از درک و دریافت مقصد و اراده الهی با تمام وجود است.
به یاد آوردن چنین حقیقتی که عفو و بخشش الهی و اراده او به خلقی بدیع، فضل و موهبتی عام و شامل کل نوع بشر در هر لحظه از حیات است، میتواند موجب آن گردد که ما در این ایام به تاسیس اساسی جدید در زندگی خود همت گماریم و بدانیم که حرکت به سوی کمال و رشدِ حقیقی و تحول معنوی، پاسخی عاشقانه به الطاف محبوب و مقتضای عبودیت خالصانه اوست.
تایید الهی، شامل هر کوششی در جهت تحوّل و ترقّی روحانی است و بخشش و عفو خداوند در هر لحظه نصیب هر اقدامی در این مسیر.
حضرت عبدالبهاء در یکی از الواح مبارکه خود میفرمایند که در این ایام باید اساسی عظیم را بنیان نهاد. نباید تصوّر نمود که این اساس حتما اساسی مادی و یا تشکیل یک بنیان خیریه عمومی است. چنین تصوری موجب محدود دانستن این اقدام به افراد دارای ثروت یا صاحب فراست خواهد بود. بنا نهادن این اساس، امری است عمومی که هر کس در حدّ توان خود میتواند این تغییر بنیادین را قبل از هر اساس دیگری در حیات و افکار و قلب و روح خود ایجاد کند و چون چنین گردد، انوار آن در همه ی شئون حیات او تابان شود. این تحوّل درونی مبدأ تمام تحولات در عالم امکان و منشأ هر تغییر در عالم انسانی است.
هر لحظه از حیات ما میتواند حامل امیدی جدید برای تحولی عمیق در حیات روحانیمان باشد و لذا این ایّام پر از فضل، ایّامی برای طلب است، طلب و استمداد و تمنّای شمول تأییدی از آستان مقدسش که بتوانیم به خدمتی جدید و عبودیتی که حاصل این تحوّل در حیات روحانی و در افکار و قلوبمان است، موفق گردیم.
آیا فضلی اعظم از این در قرون و اعصار متصور بوده است؟
عید رضوان یادآور این فضل عظیم و بخشش عمیم است و چه شایسته است که با تامّلی عمیق در فضل و بخشش جدیدی که در این یوم بر عالم امکان به اشدّ اشراق متجلی گشته، این ایام را تنها به عنوان یک جشن یا بزرگداشت رویدادی روحانی ننگریم بلکه آن را به شکرانه ی فضل بی دریغش، منشاء و مبداء اساسی بدیع و تحوّلی که شایسته ی عبودیت حضرتش باشد نمائیم.
۱- مائده آسمانی ج۸ص۶۴
کانال تلگرام گل مستور (https://t.me/Gol_e_Mastour)