حضرت بهاءالله میفرمایند:
عباد را مظهر غنای خود قرار فرمودم و در جمیع آیه غنا از کل شی مقرر داشتم.
و چون از این آیه عظمی محتجب گشته به فقر عَرَضیّه مبتلا مانده اند.
پس نیکوست حال انفسی که خود را از جمیع ماسوی الله فارغ نمایند و به تمام همّت به جمال عزّ احدیه توجه کنند تا بدایع ظهورات قدرتیّه که در نفوسشان ودیعه گذاشته ام ظاهر و هویدا گردد.
و خود را غنی و مستغنی از کلّ من فی السموات و الارض مشاهده نمایند.
و هر نفسی که به این مقام وارد شد به لقاء الله در نفس خود به نفس خود فائز گشته.
و مباد که جهّال قوم به این کلمه تمسک جسته به عرصه استکبار و غرور قدم گذارند چنانچه در بعضی ملاحظه شد که بعد از آنکه سالها به نغمات روح به غنای مطلق دعوت شده اند بالاخره از حق استغناء جسته اند.
فنعوذ بالله عن ذلک چه که جمیع این غناها از مشیّت امکانیّه ظاهر و به او راجع.
زینهار که در حین ظهور به مقام و عرفان و یا به کل من فی السموات و الارض تمسک نمائید. و مشغول شوید و از جمالی که به حرفی جمیع من فی السموات و الارض را به مکمن غنا کشاند محروم مانید.
باری ، غنا از دونم محبوب بوده، نه از نفسم.
و انقطاع از ما سوایم مطلوب ، نه از جمالم.
آیات الهی، جلد ۲، صفحات ۲۴۴و ۲۴۵
کانال تلگرام سکوت شب (https://t.me/silenceofthe9nights)