جمال قدم می فرمایند:
گوشه ميخانه محبّت الهى آرامگاه منزل جان است زيرا كه جان رقيق لطيف جز در هواى جانان طير ننمايد و غير محفل دوست مقرّى نيابد، و شكر اين ساقى خمر بقا را بايد در جميع اوقات بتمام جان و روان قيام و اقدام نمود، و معنى اين شكر شكرى است كه گوش را از استماع چنك و بربط ظاهرى پاك سازد تا از نواهاى قدس معنوى ادراك نمايد، و چشم را از ملاحظه جمال ظاهره مكدّره منع نمايد تا از مشاهده جمال هويّه نصيب بر دارد. فرخنده گوشى كه از اين شاهباز هواى الهى شهناز ملكوتى را استماع فرمايد و از اين طلعت عراقى نواهاى عزّ حجازى بشنود تا همه جسمش جان شود و تمام جسدش منزل و مقر جانان گردد، و لكن قسم به خدا نمي شنود احدى و ادراك نمي نمايد نفسى زيرا كه اين مزمار احديّه را مضرابى از جوهر روح بايد و اين چنك صمديّه را آهنك نور شايد ، نه اين نفوس بعيده كه هرگز از خمر قرب نچشيده‌اند و شراب وصال را از زلال چشمهٴ بيمثال ننوشيده‌اند، جز هواى صرف خيالى ندارند و جز فناى بحت بقائى نيابند، مملوك نفس شده اند و از مالك الملوك باز مانده اند …
لئالی الحکمه جلد ۳صفحه۲۷۴
آوای دوست(https://t.me/DostanehAva)