«ضرورت و اهمیت فوق العاده تربیت جوانان برای اصلاح عالم و پیشبرد تمدن معنوی بشر تا جایی است که جوامع بهائی در سراسر عالم چنین تعلیمی و تربیتی را نه تنها برای جوانان بهائی بلکه برای همه جوانان ارائه می‌دهند.»
جوانی در اوایل دهه بیست زندگی ام بود، سرشار از امید، پر از انرژی و مملو از عشق به زندگی. خیلی تلاش کردم تا بتوانم برای ورود به دانشگاه آماده شوم، چه روزها و شب هایی که به سختی گذراندم و توانستم مرحله ورود به دانشگاه را بگذرانم. هر چند به خاطر اعتقاد و ایمان به دیانت بهائی در دلم تشویشی بود اما نمی خواستم این نگرانی در من اثری بگذارد. چه شب ها که با رویای پشت سر گذاشتن سال های دانشجویی به خواب رفتم و چه خواب ها که ندیدم، از جشن فارغ التحصیلی ام، از افتخاری که برای خود و خانواده آفریدم، از موقعیت هایی که به دست خواهم آورد و …. آرزوها و رؤیاهایم تمامی نداشت. می دانستم این سال ها بهترین سال های عمر یک انسان است، اینجاست که می توان پایه های زندگی آینده را بنا کرد، در همین مقطع است که آن سوسوی امید در دلت هر روز نورانی تر می شود.
با چه شور و حالی با این افکار غوطه ور بودم و امیدوار که با یک جمله کاخ آرزوهایم فرو ریخت و جمله «نقص پرونده» را در روبروی خود می دیدم که مرا مانع از تحصیلات دانشگاهی می کرد، اما من یقین داشتم که هیچ نقصی در هیچ جای مدارک و پرونده ام نبوده و من نیز به جایی رسیدم که بسیاری از جوانان برومند بهائی قبل از من به این مرحله رسیده بودند. یادآوری آن روزها قلبم را میفشرد و افکارم را دوباره و دوباره به آن روزها و لحظات سوق می دهد. خاطرم هست بعد از بهانه «نقص پرونده» تنها و تنها درد دل با خانواده و از طرفی همدردهایم و از سوی دیگر زیارت آثار مبارکه در باره نقش جوانان و اهدافشان و وظایفشان در جامعه و اجتماع بود که تسکینم می داد. این بیان مبارک همواره در ذهنم نقش بسته بود که می فرمایند:
“جهد نما که در جوانی به اخلاق رحمانی و انوار بهائی فائز و منیر شوی”(۱)
محروم شدن از تحصیل البته آسان نبود اما من و دوستانم اوقاتمان را بیهوده نگذراندیم و توانستیم با شرکت در فعالیت های جامعه امری و گذراندن دانشگاه مکاتبه ای نه تنها به آن درجه از علم و دانشی که انتظار داشتیم برسیم بلکه از تقویت معنوی و روحانی نیز بهره مند شدیم.
وقتی چند روز پیش بیانیه‌ای از جامعهٔ جهانی بهائی تحت عنوان «شواهدی جدید از انگیزهٔ مذهبی در محرومیت بهائیان از تحصیلات عالی در ایران» (۲) را خواندم. به یاد آن روزهای گذشته و هم چنین به یاد پیام بیت العدل اعظم (۳) افتادم:
«جوانان ما قدرت و توانایی آن را دارند که در تشیید و تجهیز جوامع آینده در قرن آتیه سهم به سزایی را ایفا نمایند. آری، جوان تواند که عالمی را به حرکت درآورد.»
در این برهه از زمان و در این اوضاع و شرایط حاکم بر بهائیان عزیز در کشورمان امیدواریم ارگان های بین المللی همصدا و همگام با جامعه بهائی گشته و گامی در جهت رفع این مشکل یعنی محروم شدن جوانان بهائی ایران از تحصیل در دانشگاه، بردارند.
ای جوان، اندیشه ها در دست توست
نقطۂ پرگار عالم عاشق و سرمست توست
نقشه های خوب و سازنده، ز تو سازنده است
هر ستون عدل عالم هم ز تو پاینده است
در اوان شور و قدرت دیده ها مشغول توست
پیشرفت علم و دانش جملگی محصول توست
هر چه باشد مشکلات غامض لاینحلی
چون گره از بند بگشائی، دلیل عاقلی
از ازل قوت تو بودی، کوه را از جا بکن
هرچه بی نظمیست با نظمت دگر بر هم بزن
چون بهاءالله تو را همراه هست
اوست پشتیبان، ز تو آگاه هست….(۳)
جوانی بزرگترین فرصتی است که به انسان داده شده تا خود را برای زندگی اش آماده سازد و از هر لحظه ی آن استفاده نماید. هر لحظه از این ایاّم ارزش صد سال آینده را دارد….بر اثر اقدام حضرت عبدالبهاء و مطالع الانوار حرکت کنید. آیا پروانه می تواند از شمع دور باشد؟ سعی کنید همان راهی را طی کنید که حضرت عبدالبهاء نشان دادند. این تنها راه برای ما است.
۱- آثار قلم اعلی جلد ششم صفحه ۱۸
۲- https://www.bic.org/sites/default/files/pdf/iran/denial_of_higher_education_-_farsi.pdf
۳- پیام ۳ژانویه ۱۹۸۴ به جوانان
۴- شعر «جوان» سروده جناب شائق «دلیر» https://t.me/dalir19
کانال تلگرام طلوع کرمل (https://t.me/Tolo_E_Carmel)