تقیه یعنی کتمان و پنهان کردن عقیده زمانی که جان و یا مال فرد در خطر است . در تعالیم بهائی تقیه حرام است .
وقتی قرار باشد که انسان به خود اجازه دهد که در مورد ایمان که مقدس تر از آن چیزی نیست تزویر به کار برد و به دروغ متوسل شود دیگر چه اعتمادی میتوان کرد که سخنان دیگرش را به راستی گفته باشد .
“زبان گواه راستی من است،او را به دروغ میالایید.”
“راست گو و کفر گو بهتر از آن است که کلمۀ ایمان بر زبان رانی و دروغ گوئی.”
در سه دهه گذشته صدها بهایی در کشور ایران به علت باورهایشان راهی زندان حتی اعدام شده اند و بسیاری از آنان به این مسئله برخورده اند که خیرخواهانی به آنها پیشنهاد تقیه کرده اند یعنی دین حقیقی خود را در دل پنهان دارند و فقط به دیگران بگویند که بهایی نیستند تا آزاد گردند. ولی ایشان راه صداقت و شهامت را با سرافرازی بر راه دروغ و تزویر ترجیح دادند و عواقب آن را به جان و دل پذیرفتند .
راست گویی درباره حریم مقدس باورهای فردی نشان از اصالت طبع و استحکام و ایقان در باورهای اوست که نشات گرفته از بینشی عمیق و ایمانی راستین میتواند باشد .
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01