حضرت بهاءالله جهت حفظ وحدت جامعۀ بهائی و برای تضمین آن که ظهورشان به هدف خلق عالمی متحد و هماهنگ دست یابد، فرزند ارشدشان -حضرت عبدالبهاء- را به عنوان مركز امر و جانشین خویش تعیین کردند.
حضرت ولی‌امرالله در کتاب «قرن بدیع» اثرات ظهور حضرت باب را چنین توصیف می‌نمایند:
«در اثر ظهور مبارکش قوای خلّاقۀ عظيمه که به استعانت انوار فائضه از ظهور متعاقبی اجلّ و اعظم از آن
عبارتست از سلسله نامه ها و یا توقیعاتی که به مناسبت های تاریخی مثل صدمین سال ظهور حضرت باب و یا صدمین سال اظهار امر خفی حضرت بهاءالله و یا به مناسبت فرارسیدن نوروز و یا عید رضوان که از ایام مقدسه بهائی محسوب می شوند خطاب به بهائیان ارسال داشته اند.
و Dispensation of Baha’u’llah که در سال 1934 خطاب به بهائیان غربی صادر شده است.
توقیعی از قلم حضرت ولی امرالله که در سال 1993 میلادی توسط هوشند فتح اعظم به فارسی ترجمه و نشر گردید .
پس از درگذشت حضرت عبدالبـهاء در سال ۱۹۲۱ قيادت جامعه بـهائى بمرحله جديدى وارد شد يعنى از تمرکز در يک فرد واحد تغيير يافت و به نظم ادارى که بر اساس دو رکن ولايت امرالله و بيت العدل اعظم استوار بود منتقل گرديد.
سئوال اینست که آیا تحولات پردامنه اجتماعی در طول تاریخ ، توانسته اند بدون تجربه رنج و بحران تحقق پیدا کنند؟ آیا مردم قادر بوده اند تغییر وتحول فکر وعادت وسنت را به راحتی بپذیرند ؟ آیا قبول یک روش نوین در حیات اجتماعی می تواند صرفاً از طریق روشهای آموزشی صورت گیرد ؟ این سئوالات همواره ذهن فلاسفه و متفکران ومتخصصان علوم اجتماعی را به خود مشغول داشته است . برای درک این مطلب می توان رابطه ای میان تجربه فردی و تجربه جمعی برقرار ساخت . لذا در اینجا با مطالعه مختصر مکانیسم رشد و تحول فردی در ارتباط با محیط اجتماعی سعی می کنیم مشخص سازیم چه روشهائی بحران های ناشی از تحول اجتماعی را به حداقل می رساند.
یکی از خصوصیات نظم نوین از میان بردن جنگ و ایجاد امنیت جمعی است. نظم نوین جهانی نظمی است معطوف به ایجاد صلح بین المللی . طرح صلح از جنبه های پرفراز اندیشه بهائی است که در آثار حضرت بهاء الله به نحوی گسترده تأسیس شد و سپس در آثار و تبینیات حضرت عبدالبهاء و حضرت شوقی ربانی مورد بررسی دقیق قرار گرفت. تحقق صلح مثل هر پدیده ارگانیک جریانی است رو به تحول و رشد. تحقق صلح پایدار ایجاب می کند که هم سیستم ارزشها و هم مؤسسات سیاسی و اقتصادی دچار تحولات بنیادی گردند و فرهنگ صلح هم در اذهان ووجدان بشری و هم در نهادهای سیاسی و اقتصادی جایگزین فرهنگ ستیزه جوئی گردد.
