در تعالیم بهایی حکمت نماز و روزه را چنین شرح میدهند:
“نماز فرض است و واجب و به هیچ عذری انسان معاف از صلوات نشود مگر عاجز باشد یا خود محذور کلی واقع گردد و حکمتش اینست که نماز عبارت از ارتباط بین عبد و حق است زیرا انسان در آن ساعت به دل و جان توجه به حضرت یزدان کند و به حق موانست جوید و محبت و الفت نماید . عاشق را لذتی اعظم از مکالمه با معشوق نیست و طالب را نعمتی بهتر از موانست با مطلوب نه اینست هر نفس منجذب به ملکوت الهی نهایت آرزویش که وقتی فراغت یابد و به محبوب خویش تضرع و زاری کند طلب الطاف و عنایت نماید و مستغرق در بحر خطاب و تضرع و زاری گردد و از این گذشته صلوات و صیام سبب تذکر و تنبه انسانست و حفظ و صیانت از امتحان”
به راستی می گویم از برای صوم و صلوه عندالله مقامیست عظیم”.”
“در بامداد به نماز و نیاز پردازد و متضرع الی الله گردد و فریضه صلاه را مجری دارد تا مشام به رایحه طیبه ریاض عنایت متلذذ شود و روح حیات جدید یابد و حقیقت انسان مرات تجلیات حضرت رحمن گردد”
“صلات اس اساس امر الهی است و سبب روح و حیات قلوب رحمانی . اگر جمیع احزان احاطه نماید چون به مناجات در صلات مشغول گردیم کل غموم زائل و روح و ریحان حاصل گردد حالتی دست دهد که وصف نتوانم و تعبیر ندانم … به واسطه صلاه مقامات روحانی حاصل گردد.
قابل ذکر است نماز و روزه در دیانت بهایی حکم و شرایط خاص این دیانت را دارد و با نماز در ادیان قبل متفاوت است.
کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01