حضرت عبدالبهاء می فرمایند:
ای اهل عالم طلوع شمس حقیقت محض نورانیت عالم است و ظهور رحمانیت در انجمن بنی آدم نتیجه و ثمر مشکور و سنوحات مقدسه هر فیض موفور.
رحمت صرف است و موهبت بحت و نورانیت جهان و جهانیان. ائتلاف و التیام است و محبت و ارتباط، بلکه رحمانیت و یگانگی و ازاله بیگانگی و وحدت با جمیع من علی الارض در نهایت آزادگی و فرزانگی. جمال مبارک می فرماید همه بار یک دارید و برگ یک شاخسار. عالم وجود را به یک شجر و جمیع نفوس به منزله اوراق و ازهار و اثمار تشبیه فرمودند؛ لهذا باید جمیع شاخه و برگ و شکوفه و ثمر در نهایت طراوات باشند و حصول این لطافت و حلاوت منوط به ارتباط و الفت است. پس باید یکدیگر را در نهایت قوت نگهداری نمایند و حیات جاودانی طلبند. پس احبای الهی باید در عالم وجود رحمت رب و دود گردند و موهبت ملیک غیب و شهود. نظر را پاک نمایند و نوع بشر را برگ و شکوفه و ثمر شجر ایجاد مشاهده کنند و همیشه به این فکر باشند که خیری به نفسی رسانند و محبت و رعایتی و اعانتی به نفسی نمایند، دشمنی نبینند و بدخواهی نشمرند. جمیع من علی الارض را دوست انگارند و اغیار را یار دانند و بیگانه را آشنا شمرند و به قیدی مقید نباشند، بلکه از هر بندی آزاد گردند. الیوم مقرب درگاه کبریا نفسی است که جام وفا بخشد و اعدا ء را عطا مبذول دارد. حتی ستمگر بیچاره را دستگیر شود و هر خصم لدود را یار ودود. اینست وصایای جمال مبارک اینست نصایح اسم اعظم.
منتخباتی از مکاتیب حضرت عبدالبهاء ج 1 ص 1 و 2
لدود: دشمن سخت
آوای دوست(https://t.me/DostanehAva)