از بیانات حضرت بهاءالله
حضرت بهاءالله می فرمایند:
هر نفسی بیان و اعمالش مرات است و کینونتش از این دو شناخته می شود.
عید رضوان (عید گُل)
اول تا دوازدهم اردیبهشت عید رضوان بزرگترین عید در آئین بهائی است و سه روز اول، نهم و دوازدهم آن از تعطیلات رسمی آئین بهائی محسوب می گردد؛ کار کردن در این سه روز مجاز نیست …
در اولین روز عید رضوان حضرت بهاءالله، بنیانگذار آئین بهائی رسالت آسمانی خودشان را علناً اعلان کردند…
مناجاتی از آثار حضرت بهاءالله با صوتی روح نواز
الها معبودا ملكا مقصودا
به چه لسان تو را شكر نمايم، غافل بودم آگاهم فرمودی، مُعرِض بودم بر اقبالْ تأييد نمودی، مُرده بودم از آبِ حياتْ زندگى بخشيدی، پژمرده بودم از كوثر بيان كه از قلم رحمٰن جارى شده تازگى عطا كردی، پروردگارا وجودِ كُلّ از جُودت موجود. از بَحر كرمت محروم مفرما و از درياى رحمتت منع مكن. در هر حال توفيق و تأييد ميطلبم و از سماءِ فضلْ بخششِ قديمت را سائلم. توئى مالكِ عطا و سلطان ملكوتِ بقا.
ویژه برنامه شمس حقیقت
اشاره ای مختصر به شرح احوال و تعالیم حضرت بهاءالله برای عالم بشریّت و نظری اجمالی به “کتاب عهدی”٬ وصیّت نامه آن حضرت
کتابُ عهدی(وصیّت نامه حضرت بهاءالله)
اگر افق اعلی از زخرف دنيا خاليست ولکن در خزائن توکّل و تفويض از برای ورّاث ميراث مرغوب لا عدل له گذاشتيم، گنج نگذاشتيم و بر رنج نيفزوديم ايم اللّه در ثروت خوف مستور و خطر مکنون انظروا ثمّ اذکروا ما انزله الرّحمن فی الفرقان “ويلٌ لکلّ هُمزةٍ لمزة الّذی جمع مالاً وعدّده” . ثروت عالم را وفائی نه آنچه را فنا اخذ نمايد و تغيير پذيرد لايق اعتنا نبوده و نيست مگر علی قدر معلوم.
ابیاتی از مثنوی مبارک حضرت بهاءالله
“اى حيات العرش خورشيد وداد
که جهان و امکان چه تو نورى نزاد
گر نبودى خلق محجوب از لقا
يک دو حرفى گفتم از سرّ بقا
قسمتی از لوح ابن ذئب از آثار حضرت بهاءالله
“یا شیخ این حزب از خلیج اسماء گذشته‌اند و بر شاطی بحر انقطاع خرگاه برافراشته‌اند ایشان صد هزار جان رایگان نثار نمایند و به ما اراده الأعدآء تکلّم ننمایند بارادة الله متمسّکند و از ما عند القوم فارغ و آزاد سر دادند و کلمهٔ نالائقه نگفتند تفکّر نمائید گویا از بحر انقطاع نوشیده‌اند زندگی دنیا ایشان را از شهادت در سبیل الهی منع ننمود…”
شرح حیات و رسالت حضرت بهاءالله
حضرت بهاءالله مظهر ظهور الهی برای این عصر و برای کل نوع بشر هستند. ایشان از خاندانی بسیار برجسته و مرفّه بودند. اما آسایش و عزت خود را در راه آزادی و رفاه نوع بشر فدا نمودند تا جامعه و فرهنگی جدید تأسیس نمایند و نوع بشر را به سعادت و عزت ابدی نائل نمایند. ایشان هر چه را داشتند فدا نمودند، سالها در تبعید و در زندان بودند و همه ی راحت و ثروت خود و حتی فرزند نازنین خویش را فدای سعادت نوع بشر نمودند. در یکی از الواح مبارکه خود به این مطلب و مقصد چنین اشاره میفرمایند :