《هوالابهى》
ای مشتعل به نار محّبت اللّه چه نویسم و چه نگارم ، جان هوای کوی جانان دارد و دل آرزوی صعود از عالم آب و گل دارد روح مستبشر به نفحات ملکوت ابهی است و وجدان از نسائم حدائق رحمن، در کمال روح و ریحان .حقیقت وجود، رجای مقامات شهود نموده و کینونت و ذات موجود، تمنّای انعدام و فقود. که شاید به فضل و موهبت حضرت بیچون از جهان چند و چون رها یافته ،در فضای جان فزای یزدان داخل و به ملکوت تقدیس رهنمون گردد. قسم به اسم اعظم و هویّت قدم که بشارت عروج و صعود از برای این عبد در این دم ،چون نفحات قدس صبحدم است و یا از برای گیاه پژمرده، فیض باران و شبنم است ، یا ربّ دعای خسته دلان مستجاب کن. باری چه موهبتی اعظم از این تصوّر توان نمود که از این تنگنای ظلمانی خلاصی یافت و چون شمع در زجاجه ملکوت برافروخت. عبدالبهاء عباس
منتخباتی از مکاتیب حضرت عبدالبهاء
جلد۵-ص۲۰۵-۲۰۶
اجرا: بانو شهلا نبیل زاده قطبی
الواح و آثار الهی
https://t.me/Alvah_O_Asare_Elahi