کلام مرکز میثاق همواره روح بخش بوده است. از صمیم قلب می گویند و با عشق تمام می سرایند و هدایت میفرمایند؛ گویی از تمامی وجودشان محبّت می تراود؛ با قلمشان آنسان سخن می گویند که گویی در مقابلشان نشسته ای و امواج حبّ این مولای حنون را به چشم ظاهر می بینید . در لوح کوتاهی خطاب به احبّای ککین میفرمایند:
هوالله، ککین، احبّای الهی علیهم بهاءالله الابهی ملاحظه نمایند:
هوالابهی ای مقرّبان درگاه، در ملأ اعلی مذکورید و در ملکوت ابهی مشهور و در لسان اهل تقدیس منعوت، زیرا مؤمن به ربّ اعلی گشتید و موقن به ظهور حضرت کبریا؛ توجّه به ملکوت ابهی نمودید و تشبّث به عروةالوُثقیٰ؛ از عین یقین نوشیدید و به حبل متین تمسّک جُستید؛ در بحر عطا مستغرقید و از نور وفا مقتبِس؛ هر یک در دفتر عِلّیّین سردفتر هُدی هستید و در بهشت برین سروَر اتقیا. قدر این فضل عظیم را بدانید و خود را فانی محض و فقر صرف و عجز محض انگارید. آنچه فانی تر گردید، باقی تر شوید و آنچه فقیرتر گردید، غنی تر شوید. ارجمندی به قدر مستمندی است و بزرگواری به اندازۀ خاکساری، این است سِمَتِ مقرَّبین، این است صفت متّقین. والبهآء علیکم. ع ع
(مجموعه مکاتیب، شماره ۷۲، صفحه ۹۴)
کانال طلوع کرمل(@Tolo_E_Carmel)