ای عندليب حديقه وفاء، آنچه مرقوم فرموده بوديد قرائت و تلاوت گرديد.
بستايش حضرت ربّ قديم و مليک عظيم مشغول گشتم که ای خدای مهربان شکر ترا و نيايش ترا که بندگان درگاه احديّتت را از هر آلايش پاک و مقدّس فرمودی و بتأييد ملکوت غيب جمال ابهايت مؤيّد کردی از باده آماده در خمخانهء وله و انجذاب سرمست نمودی و در بزم ذکر و ثنايت مخمور صهبای الست کردی در قلوب شمع افروختی و کلّ را رسم و رفتار و گفتار ابرار آموختی و جگرها را بآتش محبّتت سوختی. ای پروردگار وقت هجوم جنود ملکوت ابهی است و زمان تأييد و نصرت بملائکهء ملأ اعلی. آنچه وعده فرمودی وفا فرما و اين جامهای دُرد آلود را صهبای عنايت افاضه کن. اين جمع پريشان تواند و اين حزب بی سر و سامان تو ملجأ و پناهی جز رکن شديد ندارند و مرجع و ملاذی جز کهف منيع نجويند. اگر ياری و ياوری فرمائی اين مرغان ضعيف عقاب کاسر گردند و اگر مدد غيبی رسانی اين موران نحيف شکوه سليمانی بنمايند. ذرّهء نابود در ظلّ عنايتت آفتاب انور است و قطره ناچيز بفيض اعظمت بحر اخضر. اگر حقيريم اگر فقيريم اگر ذليليم اگر اسيريم در سايه الطافت باسم مبارکت معروف و شهير و توئی دستگير و مجير هر مستجير. خدايا تو واقفی و دانا که جز خير نيّتی نداريم و بغير صلح و صلاح با عموم مقصدی نجوئيم طيوريم بال و پر شکسته بال و پری عطا فرما تا سبب راحت و آسايش عالم وجود شويم و علّت خير خواهی کلّ نفوس گرديم خدمت بعالم انسانی کنيم و همّت در منفعت عمومی نمائيم اطاعت سروران عادل نمائيم و بصداقت در خير خواهی دولت کوشيم چه که اطاعت و صداقت و امانت و انقياد بحکومت را فرض و واجب فرمودی. خدايا ما را موفّق بعمل بگردان تا بآنچه امر فرمودی قيام نمائيم جز تو نجوئيم و نگوئيم و جز در بيابان محبّتت نپوئيم.
منتخباتی از مکاتیب حضرت عبدالبهاء، ج۲ صص۱۵-۱۶