حضرت عبدالبهاء مثل اعلای دیانت بهائی

رساله سیاسیه حضرت عبدالبهاء

رساله سیاسیه که در سال 1310 هجری قمری، 1893 میلادی به قلم عبدالبها نوشته شد، رساله موجزی است که از زبان فشرده و پُر اُفت و خیزی برخوردار است؛ عبارات در هم تنیده اند و امر، بر ایجاز و گُزیده نگاری است.

در این رساله تمرکز بر روی مسائل ایران زمان مظفرالدین شاه است و هم و غم نویسنده رساله بر ترسیم خطوط اصلی نگاه او به مساله رابطه دین و حکومت می باشد.
در حقیقت فشردگی رساله سیّاسیه از این جهت است که پس از رساله مدنیّه که رساله مفصل و با ذکر دقایق تفکر عبدالبها درباره انحطاط جامعه ایران و راه های برونرفت از این بحران است، نوشته شده است. این دو رساله بیانگر دو موقعیت تاریخی متفاوت هستند. “رساله مدنیّه” در زمان دوران صدارت سپهسالار نوشته شده است و روح حاکم بر آن، در مجموع، بیانگر همان نکات و گرایشات عمده ای است که خواست و مطالبات پیشقراولانِ اصلاحات از بالا و اصلاحات ساختاری و دیوانی بود.
رساله سیاسیه که به نسبت رساله فشرده و کم برگی است، بیانگر دوره “فترت” اصلاحات سیاسی-اداری از بالا است، چهارده سال پیش از امضای فرمان مشروطیت نوشته، و در همان زمان در ایران پخش شد. عبدالبها خود به این موضوع اشاره دارد وقتی در یازدهم جمادی الاول هزار و سیصد و بیست و پنج هجری قمری از رساله ای نام می برد به نام “رساله سیاسیه که چهارده سال قبل تالیف شد” و مفاد آن رساله را چنین برمی شمارد: “حقوق مقدسه دولت و حقوق مَرعیّه ملت و تعلقات بین راعی و مرعی و روابط بین سائس و مسوس و لوازم مابین رئیس و مرئوس”. در جای دیگر به زمان نگارش رساله سیاسیه به طور دقیق تر اشاره می کند و می گوید ” حتّی در زمان مظفّرالدّين شاه مرحوم رساله سياسيّه مرقوم شد و به خطّ مشکين قلم در هندوستان طبع گشت و در جميع ايران منتشر شد”



کانال تلگرام آموزه های دیانت بهائی
@ayine_bahai01