روح و روان انسان وقتی که با رنج و درد امتحان میشود ترقی می کند . زمین هر چه بیشتر شخم بخورد بذر کاشته شده در ان بهتر رشد خواهد کرد و محصول بهتری خواهد داد .
همانطور که شخم بر زمین شیار عمیق می اندازد و ان را از علفهای هرز و خار و خس پیراسته می نماید رنج و درد نیز انسان را از امور ناچیز این زندگی دنیای خاکی رهایی می بخشد تا ان که به پیراستگی و گسستگی کامل از این جهان برسد . در این حالت روش و نگرش او سرور و سعادت معنوی خواهد شد . به عبارت دیگر انسان موجودی ناقص و نارس است . گرمای اتش رنج او را به کمال و بلوغ می رساند . نگاهی به گذشته بیندازید ; در خواهید یافت که بزرگترین انسانها بیشترین رنجها را تحمل کردند . . . .
برای رسیدن به سرور ابدی شخص باید رنج را بر خود هموار سازد . کسی که به مرحله فداکاری و گذشت کامل برسد از سرور حقیقی بر خوردار است . سرور مادی و دنیوی نابود میشود و از بین می رود .
ترجمه، بیانات حضرت عبدالبها
Paris talks , page 178 _ 170
طلوعی دیگر(Tlgrm.in/tolouidigar)